"Δεν υπάρχει Ζυγός στον Ταύρο"

Δεν υπήρχε κάτι ξεχωριστό στις μέρες της.
Κάθε πρωί ξυπνούσε νωρίς,φορούσε τα ρούχα της,έπινε τον καφέ της πλάι στο παράθυρο-αφού άνοιγε τις κουρτίνες φυσικά-κοιτούσε λίγο απ'έξω.
μετά χτένιζε με τ ακροδάχτυλα τα μαλλιά της,έπλενε τα δόντια της,και πήγαινε με τα πόδια στη δουλειά. Τής άρεσε αυτή η διαδρομή μέσα στην μέρα. Το απαλό κρύο το πρωί,η αβάσταχτη κούραση κι ένταση του μεσημεριού,έπειτα το απόγευμα,ήρεμο,μετανιωμένο για το μεσημέρι,πιο κατασταλαγμένο απ' το πρωί.
καμιά φορά,έδινε την άδεια στον εαυτό της,να μην πάει στην δουλεία,και να κάνει έναν μεγάλο,πρωινό περίπατο στην Πλάκα, στα Αναφιώτικα,μετα στο κέντρο,στα εξάρχεια,κι ακομα πιο πέρα,και μετα πάλι πίσω.
Δούλευε σε ένα αγνώστου προελεύσεως ιπτάμενο γραφείο,ήταν η πιο μικρή,και πάντα είχε κοντά της ένα μπουκαλι καφετί,σκουρόχρωμο- κανείς δε ξέρει τι είχε μέσα- και το άδειαζε με μικρές απολαυστικές γουλιές.
Όταν βαριόταν,έκανε πως είναι ο διπλανός της συνάδελφος,ύστερα ότι είναι μια μια διεθνούς βεληνεκούς ντίβα που καπνίζει το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο και το μεσαιο της όνομα αρχιζει απο B.
Κάθε μέρα,έβαζε κι έναν καινούργιο επερχόμενο κίνδυνο στην μέρα της.
Πρώτα,ερχόταν ενας μεγάλος τυφώνας,έπρεπε να φορέσει όλα τις τα σκουφιά και τα κασκόλ μαζι - ειδικά εκείνο που της είχαν φέρει απο την Τσεχία,η μαμα θα θύμωνε πολύ αν το έχανε!- να δέσει τον εαυτό της πάνω στον εαυτό της με ζώνες,και να κουλουριαστεί πανω στην καρέκλα της.Την άλλη μέρα θα ερχόταν ένας πολύ επικίνδυνος κακός, και απο μέσα της παρακαλούσε τον σούπερ ήρωα της Αθήνας να της κάνει την χάρη για μια μέρα και να μην σώσει το κόσμο,τον κατάφερνε με δυο κλωτσιές και μόνη της.
Είχε συνήθειο να μπαίνει στις τράπεζες,και να γράφει αποσπάσματα ωροσκοπίου πανω στα φυλλάδια και να τα τοποθετει πίσω στην θέση τους,να κάθεται αναπαυτικά στην θεση της και να περιμένει τον πρώτο που θα ξεφυλλιζε κάποιο από αυτά.Εκείνος,ξαφνιασμενος,κοίταζε μια το χαρτί και μια δεξιά κι αριστερά,ίδρωνε,ξείδρωνε,σηκωνόταν αλαφιασμενος με το φυλλαδιο στο χέρι και έβγαινε απ' την τράπεζα.
Τα απογεύματα,τα περνούσε σπιτι της,με απαλή μουσική,ίσως και εκείνη την κασέτα με ήχους απο την θάλασσα και τα βουνά που της είχε δώσει εκείνη η χαμένη η ψυχολόγος, "θα την βάζεις όταν δε μπορείς να συγκεντρώσεις τις σκέψεις σου,θα κάθεσαι σε στάση λωτού,και όλα θα κυλάνε νεράκι".
Στην αρχή,πήγαινε μερικά βράδια σινεμά,μόνο που αποφάσιζε πως ειναι ο πρωταγωνιστής,και τελικά το μόνο που κατάφερνε να πάρει βγαίνοντας ήταν το άδειο κουτι ποπ κορν, και τα ξένα μονταρισμένα πάθη της.
Έπινε τον καφέ της, διάβαζε που και που κανένα βιβλίο,ή καλούσε για συμπαράσταση στο μοναχικο καθισιό της καμιά φίλη ή γειτόνισσα.
Το βράδυ, έπεφτε ότι ώρα ήθελε για ύπνο,φορώντας πάντα ζεστές καλτσες,ακόμη και αν έξω έβραζε ο αέρας.
Μέχρι να ξημερώσει η 27/8/98. ξύπνησε νωρίς, φόρεσε τα ρούχα της,ήπιε τον καφέ της πλάι στο παράθυρο-αφού άνοιξε τις κουρτίνες φυσικά-κοίταξε λίγο απ'έξω.
μετά χτένισε με τ ακροδάχτυλα τα μαλλιά της,έπλεινε τα δόντια της,και πήγε με τα πόδια στη δουλειά. καθώς κατέβαινε την Σταδίου με μεγάλα βήματα,και τον καφέ στο χέρι, γλιστρησε,έπεσε πίσω με την πλάτη,και όλο αυτό για να προσγειωθεί στο χέρι της μια "εντολή" : "πήγαινε κατευθείαν στην φυλακή.μην περάσεις από την αφετηρία"
Την κράτησε στο χέρι της,την διάβασε πάλι και πάλι,την μύρισε,την δάγκωσε στην γωνία σηκώθηκε αργα,κοιτώντας πάντα την κάρτα. Περπάτησε μέχρι το γραφειό,καλημέρισε τον διπλανό συνάδελφο,ανέβηκε πάνω στην καρέκλα,ύστερα πάνω στο γραφείο και πάνω στα χαρτια,πέταξε τα επιβλητικά και επίπονα τακούνια στα γόνατα του διευθυντή που τύχαινε να βρίσκεται εκει,και έβγαλε την κάρτα από την τσέπη.
"Δεν καταλαβατε ποια είμαι ε?χαχα!Δεν θυμάστε?ούτε λίγο?έλειπα καιρο! μήν τρομάζεις καλέ μου διευθυντή! Δεν με αναγνωρίζει κανεις απο εσάς...?έλειψα πολύ το ξερω...το ξέρω...πολύ έλειψα..." με το ένα χέρι σβήνει απαλά το κραγιόν της,και το άλλο το έχει κρεμάσει αμήχανα στην μεριά του."τωρα όμως ήρθα! δεν ήρθα? δεν σας λέει κάτι το κραγιόν μου,έτσι?ούτε τα τακούνια μου..μαλλον...ουτε η σεμνοτυφη φούστα μου...να,θα λύσω τα μαλλιά μου όμως,τι ηλίθιος κότσος,και τι ακόμα πιο ηλίθιο λαστιχάκι..ναι ναι...κατι θυμάμαι γω...εσυ? προς το που να πάω?ε? όταν ήμουν μικρή είχα κλέψει ένα ασημένιο στυλο απο το χαρτοπωλειο της γειτονιας..τωρα θα κλεψω το αμάξι σας!!!και μετά το σπίτι σας!και μετά, θα πάω να παίξω μπιλιάρδο με την γειτόνισσα,και θα γελαμε τόσο πολύ!!και μετά θα βάλω μέσα στην τσάντα μου νεράτζια,και θα σπάσω τα παράθυρα του αυτοκινήτου που σας έκλεψα!μετά,μετα...θα δεσω για να ξαναλυσω πάλι τα μαλλιά μου!δε με αναγνωριζεται!!! Εγω,εγω,είχα κλειστει σε ένα ασανσέρ μαζι σας σαν σήμερα!δε θυμάστε?ναι ναι με όλους εσάς!χαχαχα!ωραία είχαμε περάσει,πολύ ωραία! ο κύριος διευθυντής ήταν ερωτευμένος,και έιχε μαζι του μια σακούλα με πορτοκάλια,είχε κερασει ένα στον καθενα! σε σενα δύο αγαπητε διπλανε συναδελφε!μετα δε θυμάστε? ήμουν εκείνο το κορίτσι,που κρέμαγε κεράσια στ'αυτία του απο το απέναντι σπιτι στην Σκιάθο! και μετά εκείνη η κοπέλα που νόμιζες οτι εξαϋλώθηκε σε εκείνο το θέατρο,δε θυμασε?την κοιτούσες σε όλη την παράσταση,κι εκείνη έκανε ότι δε σε είχε πάρει χαμπάρι,αλλα μετά έσκυψες γιατί σου έπεσε κάτι,αλλα τελικά δεν σου είχε πέσει κι όταν γύρισες να κοτάξεις δεν ήταν εκεί!Ήμουν αυτή που έπιασες να πηδιέται στις τουαλέτες εκείνου του άθλιου μπάρ κι εκείνη που η μάνα σου είπε να μην πλησιάσεις! ήμουν το κοριτσακι του "πρωινου άστρου" , η κατσαριδα της μεταμόρφωσης και αυτη που δε φοβάται την βιρτζίνια γούλφ!"Ήμουν εκείνη που σου ψυθίρισε το νόημα της ζωής,εσύ παραλίγο να το περάσεις για ιντερνετικό λογοπαίγνιο,μέχρι που σε χτυπησε κατακούτελα,λιποθύμισες και ήρθες και κλείστηκες στο αγνωστου ταυτοτητας ιπταμενο γραφειο,για να μην το σκεφτεσαι,να μην σε χτυπάει και να μην χρειαστεί αν το χτυπήσεις κι εσύ! Και τώρα ξέρεις ποια είμαι? ειμαι η "ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ.ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ",να μπω,και προσεχε καλα τι θα φέρουν τα ζαρια,να βγω γρηγορα! αντε να μπω,να δω τι θα καταλαβεις!"
Κατέβηκε απότομα απο το γραφείο,και ετσι ξυπόλητη και με λυμμένα μαλλια,έτρεξε στην τράπεζα,πηρε τα φυλλαδια,γέμισε την πόλη με "Είναι στο χέρι σας αυτόν το μήνα να δημιουργήσετε συνθήκες ζωής που να σας δώσουν την απαραίτητη ασφάλεια που χρειάζεστε"
με "Νέα Σελήνη θα κάνει όψη με τον Άρη καθώς βρίσκεται και αυτός στον Υδροχόο οπότε σας δίνει την απαραίτητη ενέργεια να δράστε προκειμένου να τακτοποιήσετε εκκρεμότητες που τυχόν υπάρχουν." και τα μυστικα του σεξ απο ένα περσυνό τεύχος του κοσμοπόλιταν,τους φώναξε πως νόημα υπάρχει,αλλά φρόντισαν να το ξεχάσουν,και δε θα κάνει τίποτα,όχι όχι,τιποτα ΑΠΟΛΥΤΩΣ γι αυτό,μονο θα πάει αμέσως και τρεχοντας με τις σκισμενες κάλτσες στην φυλακή,μόνο να προσεχουν την ζαριά που θα φέρουν.

ανκόρ

σαν να περπατας στο δρομο,και να ακους τα βηματα σου,
να σε ακουμπανε ξυστα οι ανασες των περαστικων
ποια να σαι τωρα εσυ,το τεμπο κι οι ρυθμοι σου δε συμβαδιζουν,
κατι γινεται με το περπατημα σου,κατι με τα μαλλια σου
κι ειναι μετα κι εκεινη η μυρωδια που δεν ακουμπησε ξυστα,
αλλα χτυπησε αμεσως δυνατα το μετωπο.
να βγαζεις μετα το μπλοκακι απο την τσεπη και να το σημειωνεις,
ελα εδω,καταφυγιο μου,σκυμμενοι πανω απ την οθονη
κανεις δε θα το μαθει, σαν να σου λεω,ουτε κι εγω δε το ξερω.
και μετα πια γειτονια να πρωτογυρισω,ποια πορτα,ποιο σπιτι,
σε πια γωνια να πρωτοπω αυτα που δεν τολμησε κανεις μας,
σαν να σε επαιρνα-παραλιγο-στα σοβαρα.
η πολη μου σε καθε γωνια της ειναι τοσο φωτεινη.
η πολη μας,εχει σε καθε της μπαλκονι φυτεμενη απο μια θαλασσα,
κι ενα μικρο χαρτινο καραβακι,γραμμενο με μεγαλα κοκκινα γραμματα το ονομα σου στη μισοτσαλακωμενη πρυμνη.
Σαλπαρουμε!
λυστε τους καβους και πεταξε μου τις ξυλομπογιες,
μονο μη ξεχασεις τον ρυθμο σου,το ταξιδι τους δε θα ναι μικρο.
παρε νεον επιγραφες,και την καυτη εξατμιση απο μια μοτοσυκλετα
παρε τον τρυπημενο μου κολαν και μην ξεχασεις τον ρυθμο σου.
σαν να ειμαι ακομα στο κρεβατι μου,κι εσυ πισω στο δικο σου.δε ξερεις και δε ξερω,το ειπαμε,το συμφωνησαμε απο την πολυ αρχη.
δυο τσιγαρα και τα πλειμομπιλ του μικρου μου αδερφου.
το παλιο μουυ μπλοκακι,τα παλια μου μαλλια,οι παλιες μου φωτογραφιες.
θα σου ελεγα να κρατησω δυο τρεις..
φορτωνε πραγματα,φορτωνε,δε βλεπεις απο κατω?
εχει γεμισει η ακαδημιας απο φοιτητες που θα γινουμε!
δε βλεπεις πιο κει?
ουτε κι εγω ξερω ,αλλα κοιτα τον δρομο!
σαν να κλωτσας την τηλεοραση και να μασας το τηλεχειριστηριο,
"ξερεις τι ομορφο ηχο κανει η τηλεοραση οταν σπαει?"
ενα τσεκουρι,ενα τσεκουρι παρακαλω!
πρεπει να κοψω τις τελευταιες ριζες,τα τελευταια σκοινια,τα τελευταια χερια που εμειναν να κρεμονται απο τα καγκελα του μπαλκονιου μας.
ο δρομος ειναι τοσο απλος,τοσο απλος,κοιταξε κατω,κοιτα τα αποτσιγαρα,τα λερωμενα πεζοδρομια,ειναι δικα μας,ειναι δικια μας αυτη η μουσικη απο τα ακουστικα,
θα γινουμε σαν τους αποκυρηγμενους ονειροπολους,καθολου ονειροπαρμενοι,τοσο χαρουμενα ρεαλιστες,τοσο σιγουρα ελευθεροι!με τοσες ζωες,μια για τους αλλους και χιλιες για μας!με τα ποδια στον αερα και το κεφαλι σφινωμενο καλα μεσα στο χωμα.
με μια σταμπα στην αριστερη μας παλαμη,με εναν υπνοβατη με τις ριγε του μπιτζαμες.
ακουγε το σαξοφωνο.μην βαλεις τα ακουστικα.κι εκεινος για μας παιζει!
ξαπλωμενοι στα χορταρια,περα απ' τους αγγελους κι ακομα πιο περα απο τους δαιμονες,
διπλα απο το μεγαλο δεντρο με τα ερωτηματικα.
κατω απο συννεφα,και απο μυρωδια γιασεμιου και "μ'αγαπα δε μ'αγαπα"
ο συνδρομητης που καλεσατε θα εχει πιθανον το τηλεφωνο του απενεργοποιημενο,παρακαλω μην ξανακαλεσετε ποτε.
ο συνδρομητης που καλεσατε,ειναι τωρα ξαπλωμενος,χωρις κανενα ρουχο,
οι πασχαλιτσες θα του γαργαλανε την καρδια,θα πεταει ολα τα νεροπιστολα,
στα συνορα μιας περιπλανησης ακινητης,αλλα τοσο ενεργητικης,στα ορια της και γυρω γυρω στα προαστια της,σα να σου λεω οτι οι προθεσεις του συνδρομητη ειναι εντιμες,ειναι ειλικρινης,δε σταματαει να κανει ολορθια λαθη.ειναι ξυπολιτος και περιμενει μια κιθαρα,ενα τυμπανο,μια γυναικα.ο συνδρομητης που καλεσατε περιμενει το τελευταιο ανκορ.καποιος να του δωσει το μπουκετο με τα τηλεκοντρολ.