"I mean yes,we are sinking,but the music is exceptional"

το δασος,το καστρο,το κλειστο δωματιο
ολος ο κοσμος μας,μια μικρη φυσαλιδα
γεματη πεφταστερια,κλαδακια,και λεπτα κατατασπρα χερια
θελαμε βλεπεις,να δειξουμε μια αγαπη πιο μακρινη
εναν κυκλο πιο οργισμενο,πιο αγριο
και τωρα δες...
ψαχνω τους πινακες,τους σχεδιασμους,
σε κανεναν χαρτη δεν εχει μεινει σημαδι μας,
σε καμια σημειωση δεν ειναι τ'ονομα μας.
μονο εγω,ηταν παλια
θυμαμαι
μπορουσα ν'ακουσω τη μουσικη
και τους ψιθυρους των ματιων μας,
οπως επλεαν απαλα,ανεγγιχτα
σε κατακοκκινους ουρανους
και βιαια πατημενα πληκτρα.

δε μπορω να θυμηθω καποια φορα
που να μας ονειρευτηκα ολοκληρους.
καθε φορα,κατι λειπει.
ενα μανικι την μια φορα,
την αλλη τα γονατα σου δεν εχουν χρωμα,
η το σεντονι γλιστραει ολη την ωρα απο τους ωμους μου.

Ηταν κατι βραδια,οχι τωρα,πιο παλια
που ηθελα να σκισω τη λογικη σου σε κομματια
ηθελα να τη κανω παθος,να αφησω τα δαχτυλα μου να τραβηξουν τα ερωτηματικα σου μεχρι κατω.
ηταν εκει ομως,ο θωρακας σου,κυλαγα απαλα μεσα απο τα πλευρα σου
μια ανεπαισθητη ανασα.

αλλες παλι φορες,εκανα την μαγισσα.
μιλουσα με μεταφορες,και εβγαζα τα φωνηεντα απ' τις λεξεις.
οταν αφησα καταλαθος κατω απ'το κρεβατι ενα απ' τα φαντασματα σου,
μου ειπες πως δεν μπορω να ξαναπαιξω ποτε ξανα αυτο το παιχνιδι.


αν μισοκλεισεις τα ματια σου,τα φωτα του δρομου,
γινονται αμετρητοι καημοι,στο γυρισμο,για το σπιτι

"Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν, ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη"

δε θα ρθει απο ψηλα?δε θα ρθεις?
και θελω να αρχισω,και ειμαι χιλιαδες.
και να πεταξω,να ξεσφιχτω και να μαι ενας.
κοιταζω ουρανους κι επιγραφες,και εχω τοσες στροφες να διαλεξω.
με τι κουραγιο κεντατε φιλοι μου,ο καθενας τη πινεζα του στους γαλαξιες?
το νερο μες στα χαντακια ειναι γαργαρο,το δικο μου ειναι αιμα που δε χυθηκε ακομη
ειναι σταχτες, και οι καιροι μου,εχουν ηδη ξεχαστει.
οι Αθηνες μου ειναι πολλες,ειναι ερηπωμενα σπιτια σημαιοστολισμενα,και στιχοι που πιεζουν τα χειλη και παραμιλουν βαθια ριζωμενα παραμυθια
ειναι νυχτωμενοι ουρανοι,και σκισμενα καλσον πανω σε βραχια,ειναι μυστηριακες γκαιντες.
ο αερας να βουιζει,φερμενος απο τις πεδιαδες και τις πολυκατοικιες της αβυσσου,απο πατους και κορυφες,ενας αερας που ειναι ανασες,που ειναι αστερες,και ξεκουρδισμενα αρπισματα,να μη θες να σκυψεις.
οι νυχτες μου ειναι ζεστες και κοκκινες,σε πινουν,ειναι χτικια και βρεγμενες λεξεις,φουσκωμενες,ειναι μαγισσες και ειναι χωμα
εχω στα συρταρια μου κρυμμενο εναν πνευστο ανθο,ενα συννεφο μεσα στα μπουκαλια,και εχω χαρτι και μολυβι.
δεν εχω καμια δυστυχια,ισως η μονη μου τυραννια να ναι η ελλειψη αληθειας,να ναι ο κληρος και το τι αφηνει το περπατημα μου.
οι Αθηνες μου ειναι συναυλιες και κονσερτα ολοκληρα,ειναι η μεγαλυτερη ορχηστρα,ειναι οι Ακροπολεις,και να το ξερεις,τιποτε απ αυτα δεν ειναι ψεμμα.Ειναι παραθυρα και εντονες αισθησεις,τιναγματα,ψηλα κλαδια,γκρεμισμενοι εγωισμοι.ειναι αυτο,ειναι κατι παραξενο κατι ακατορθωτο,μυστικο κι αγαπημενο,μονο οι μαυροντυμενες γιαγιαδες μας το ξερουν,και οι παπαρουνες που καθε ανοιξη γρατζουνανε τα χωραφια.ειναι το κατι παραπανω,ειναι ο αλλος εαυτος,το αλλο σπρωξιμο,ειναι ερωτικο και σε τρομαζει."φερνει απο μακρια λογια που δε ξεχωριζουν,ιστοριες που ανθιζουν κατω απο τη γη".ειναι χερια,δαχτυλα,παλαμες,αγγιγματα,φιλια,χτυπηματα,χειρονομιες,δεν ειναι για ολους.
εχει επτασφραγιστες πυλες,τις φυλανε σφραγισμενα χειλια,τις κρατανε τα μαρμαρα και οι ποιητες,δεν κρυβονται.
τοσες διαδρομες διπλανε μου να ψηλαφησεις,τα στενα δεν ειναι ποτε δυο τοιχοι κι ενας δρομος.γ αυτο πιανεται η ανασα του οταν πας να τ'ανεβεις,δεν ειναι για ολους.
ειναι οι λεξεις οι λεξεις οι λεξεις,που δε ξερεις τι πανε να πουν αλλα τις λες,ειναι τα ρουχα σου που τα φορας απο συνηθειο,ειναι οι στροφες,ειναι ναυτια,οποιος ατυχος το ξερει,θα γινει πετρα και θ ακουσει οσα εκανε οτι δεν ακουγε,την αληθεια και το ψεμα,που μονο με ψεμα δε μοιαζει,το εγω του παγου,το κριμα της σεληνης,θα ακουσει τις ριζες των δεντρων και βγει απο τις πυλες,θα γινει σφραγιδα.