venceremos

θα κατσουμε στο τραπεζι.εγω απο την αριστερη μερια,κι εσυ απο την δεξια.
θα χουμε μπροστα μας ενα ποτηρι,αδειο,γυρισμενο αναποδα.
θα το κοιτας πολυ προσεκτικα.
θα φοβομαστε τοσο πολυ και οι δυο μας.
εγω θα ζεσταινομαι,θα ιδρωνω,θα σου πεταω αμηχανα χαμογελα.
θα επαιρνα το ποτηρι και θα το πεταγα κατω γελωντας.
εσυ θα συνεχιζες να κοιταζεις οτι απομεινε πανω στο τραπεζι
ολα θα πανε καλα.δικησουδικησουδικησου.
μερικες φορες,την νυχτα,ξεχνιεμαι,και περπαταω μεσα απο τους τοιχους.
ακουω την παγωνια εξω απο τα πατζουρια και σκεφτομαι γνωριμες εικονες,ή προσπαθω να θυμηθω προσωπα περαστικων στο μετρο
θα παρω μετα τα κομματια απο το ποτηρι,θα βγαλω την μπλουζα μου και θα τα χαιδεψω στην κοιλια μου.
θα γδαρω οτι εμεινε απο ολο αυτο το ξοδεμα.
θα ματωσω,αλλα θα ειναι ομορφο,θα σου αρεσει,θα θες να με παρεις αγκαλια.
θα περασουμε μαζι απο χιλιους αστερισμους,θα ξεσκισουμε εκατονταδες κομητες και θα πιασουστε απ την ακρη της πιο ξεχασμενης μαυρης τρυπας.
με το αιμα μου,θα ζωγραφισεις στις ξενες πολιτειες μικρα χαστουκια venceremos.
θα πινεις καφε,κι εγω θα κοιταω εξω απο το παραθυρο με μια κουπα τσαι.
θα χω πυρετο,και εσυ το ιδιο,αλλα δε θα το λεμε ο ενας στον αλλον.
στις γωνιες θα χει πεσει λιγος ασπρος σοβας.
να περνας ξυστα και να μην μπορεις να αγγιξεις.
να υποσχεσαι οτι αυτο ηταν το τελευταιο σου "παρακαλω"
να με σηκωνεις σαν μωρο προς τον ηλιο,μονο για να δεις τα ματια μου να κλεινουν απο το πολυ φως.
ζητησε το,απλως ζητησε το.ολο το βραδυ κανω μαντεψιες.
να μπαινεις μεσα στο χωμα και να σηκωνεσαι χωρις ριζες.
να πεφτεις μεσα στην βροχη και σε βγαζω στεγνο.
για μια στιγμουλα,μονο για λιγο,να ανοιξουμε τον συρτη,να ξεκλειδωσουμε την εξωπορτα.
να γινω η αγρυπνη,η καταχλωμη,με τα βρωμικα ρουχα και τα κακοκομμενα μαλλια,η αβοηθητη και ποσο σοβαρη μοναξια.
με το μαυρο ζιβαγκο,και τα παλια μου τα γυαλια,και μια σκεψη γιασεμιου.
η απληστια,το αισθημα του δικαιως ευνοημενου απο την φυση,του αυταρκη,του παραδομενου κλισε.η δοκιμασια να γεννιεται κανεις καθε πρωι για να μαραζωνει στην πρωτη πανσεληνο.
ξερω καλα οταν μου λενε ψεμματα,εχω το νου μου.
ξερω καλα οτι ριχνουν πρωτα στα χερια,στα ακροδαχτυλα και στις παλαμες.
να ναι σιγουροι οτι θα σου κλεψουν το χαδι,το γραψιμο,την ευχαριστηση να μπορεις να δωσεις χωρο.
θα ξεκλειδωσουμε που λες την εξωπορτα,θα κανουμε πως δεν το περιμεναμε.
δε θα βοηθησει σε τιποτα,αλλα θα κανουμε οτι βοηθαει.
θα γεμισει ενας αφανταστος φιλος τις τσεπες μου με χαπια,και θα σου δειξει τα κολπα.
εισαι πολυ εξυπνος γ αυτα.
θα σηκωσεις λιγο την μπλουζα μου,και θα βγαλεις ενα ενα τα μικρα γυαλακια απο την κοιλια μου.
θα δινεις απο ενα στον καθενα τους και θα τους λες "δε θελω τα ιχνη σας,παρτε το ποτηρι μας ομως"
θα μου ξεριζωνεις καθε μικρο μας venceremos για να φυτρωσει το πιο μεγαλο,το πιο φωτεινο.

part 1 Ιβανα

πλάι πλάι
κοντά.
σμιχτά.
πρεπει να σκοτεινιασε,πως εφτασα εδω μεσα.ειναι σκοταδι τελειως σκοταδι,τοσο σκοταδι μπορει να πεθανα,μαλλον οχι,σε λιγο θα ερθει αυτος με το ιδιο καπελο και θα μου πει πως θα πεθανω και ζητω!θα πεθανεις μικρη,αυτο θα πει.
πιο πριν.πιο πριν ηταν
πλατεια,ενας πρβολεας.βηματα.φοβαμαι λιγο,φερνω την τσαντα μου πιο κοντα στο σωμα μου.αργησα..φορουσαν χακι και ειχαν ιδιο καπελο.ειχαν ιδιο καπελο!βηματα.κατι μου ειπε,δεν ακουω,βουιξε. κατι να σπασει,ενα μπουκαλι,ενα φαναρι του δρομου,ο δρομος ολοκληρος,ενα κρακ,κατι να σπασει.κραταγε οπλο κατω απο την μασχαλη ο πρωτος,το βραδυ,θυμαμαι,ο μπαμπας το ειδε,καταλαβε,εσκυψε το κεφαλι,πεταξε την εφημεριδα.
η μαμα ρωτησε.λες και δεν ηξερε. το πρωι με ειχε ρωτησει.με ειχε ρωτησει.με ειχε ρωτησει.δεν ηξερε,η ξαδερφη ηξερε,με κοιταξε μολις μπηκε,και ηξερα κι εγω.
φερνω την τσαντα ακομα πιο κοντα,να μπω μεσα της,να μην παω στον αδερφο,δε θελω βολφ.βαλε με μεσα στην τσαντα-βολφ-βαλε με μεσα στην γαμημενη τη τσαντα.ειναι σκουρο μπλε,θα μοιαζει με την ασφαλτο.μπορει να την δουν τα βηματα,να την πεταξουν στην απενταντι μερια "εκει που εχει παγωτο φυστικι".η ασφαλτος τραγουδαει-βολφ-μην με παρει η ασφαλτος.βηματα βηματα να τα τα βηματα.φτερα,τι φτερα ειναι αυτα,γιατι φτερα τωρα.ο φοινικας ξαναγεννιεται απο τα αποκαιδια του,βολφ μπορει να σουν φοινικας.κατι να σπασει κατι να σπασει.κοιταω πισω.δεν ειναι κανεις.βολφ,μην με τρομαζεις με τα βηματα τους.-βολφ.
πιο πριν.
με την ξανθια...απαγορευση,γυρνα σπιτι.απαγορευση,ο αδερφος σου.
η αλλη ανησυχει.θα βρεις το μπελα σου.σηκω να φυγουμε,ξερεις πολυ καλα τι θα μας κανουν.σηκω να φυγουμε δαφνη ξερεις πολυ καλα τι θα μας κανουν θα βρεις τον μπελα σου!εγω φευγω...ελα..ηρθε.
πιο πριν.
οθονη,εικονες,αναβοσβηνει το κινητο στο κομοδινο.δονηση,κι αλλη δονηση,πολυ πρασινο φως."σε περιμενω να παμε στο παγωταζιδικο,χαχα θυμασε?παγωτο φυστικι.χαχα :P".πονεσα στο στομαχι τοτε το θυμαμαι αυτο σιγουρα,το φυστικι,ειχα πει φυστικι,μου ειχε πει να φυγω το παιδι στο ταμιο,θα βω τον μπελα μου ειπε.θα παω,αλλα για λιγο,θα της πω οχι στο παγωτατζιδικο.οχι εκει.
πιο πριν.
μπορντω παπλωμα,πρασινοι τοιχοι,κοκκινη μαξιλαροθηκη,και κατι κελαηδεσε λιγοεξω.μπαινει λιγο φως απο τα παντζουρια.για μια στιγμη αδερφε μου,ηρθε μυρωδια απο φρεσκοκομμενο χορταρι,τοτε στους λοφους,παιζαμε,δεν θα μπλεκαμε τοτε αδερφε μου.
δεν γυρισες,ειχα πει πως θα χες μεινει σε καμια φιλη σου.μπορει να ναι λαθος,λαθος η εφημεριδα λαθος οι τυποι με τα χακι.καπου θα κρυβεσαι.θα μου στελεις ενα κωδικοποιημενο γραμμα.θα καταλαβω οτι "εισαι καλα''.
πιο πριν.πιο πριν.
απολυναιρ.γκιγιωμ. το κρατουσα στο χερι μου οταν ηρθε η εφημεριδα,οταν μιλησε ο μπαμπας ειχα μενει στο "..εγω,το δεκαπεμπτο ειμαι μονο μιας ενδεκατης" πως να τ'α ανοιξω βολφ πως να τ ανοιξω βολφ,βολφ,βολφ,βολφ.πως να τ ανοιξω βολφ ξανα,θα περασουν τα χρονια και δε θα χω μαθει τι ελεγε στο τελος.βολφ δε μπορω να κανω πλακα στα παγωτατζιδικα,ειχες δικιο,τοσο δικιο,εγω φταιω,εγω εγω εγω,δεν θα τελειωσω το ποιημα,δε θα ξαναπω για παγωτο φυστικι,δεν ηταν λογια κι απειλες,μπορει να χτυπησουν την πορτα για μενα τωρα,θα την σπασουν την πορτα βολφ.ερχονται βολφ,που εισαι που εισαι σου χανε πει να μην βγεις απο το σπιτι μετα την απαγορευση,να τα αφησεις,να εισαι καλα,τα πραγματα εχουν σοβαρεψει,η μαμα επαιρνε τηλεφωνα ολο το πρωι και εκλαιγε,εκλαιγε και ειχε πνιγει,πνιγοταν και μου εφερνε το πρωινο,της ειπα θα σαι σε καμια φιλη σου,ρε μανα τοσες φορες λειπει,τοσες φορες,ολο μιλανε οι κακοι τις υποθεσης,δε θα παθει τιποτα,μεγαλο παιδι ειναι.βολφ ειπα ψεμματα.δε θα ξαναβγω απο το παπλωμα,το δωματιο σου ειναι απεναντι.τα ρουχα σου ειναι ολα απεναντι,αυτα που εγραφες και δεν με αφηνες να τ αγγιξω,ναι τα ψαχουλευα οταν ελειπες,ειναι εκει.
δεν εχω κουραγιο να τα ψαξω.μυριζω παλι χορταρι.το παπλωμα ειναι ενα τουνελ απο φρεσκοκομμενο χορταρι..ειναι σχεδον ωραια εδω βολφ..ειναι σχεδον...εσυ βολφ..

MIA MEΡΑ
ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΤΑΞΩ ΟΛΟΥΣ
ΕΝΑΝ - ΕΝΑΝ
ΚΑΙ ΘΑ ΓΡΑΨΩ
ΤΟ ΠΙΟ ΑΣΠΡΟ
ΚΑΙ
ΓΕΜΑΤΟ
ΤΡΑΝΤΑΧΤΟ
ΓΕΛΙΟ.

ΚΑΙ ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ.
ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ
ΚΑΝΕΝΑ
ΟΥΤΕ ΜΙΣΟ
ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ
ΟΥΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ
ΝΑ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕΙ
ΟΥΤΕ ΣΤΑΓΟΝΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΛΙΟ ΣΑΣ.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟ ΔΗΘΕΝ
ΤΟΣΟ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ
ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΑΛΙΑ,
ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ.
ΜΗΠΩΣ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟΣ.
ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ.
ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΣ.
ΘΑ ΓΙΝΕΙ.
ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΩ ΕΓΩ.
Η ΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ.
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ,ΚΙ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ.
ΟΧΙ ΔΙΚΑ ΤΟΥ.
ΧΑΧΑ.
ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ ΤΟΥ ΤΑ ΠΗΡΑ.
ΕΧΩ ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙΣ.
ΤΟΥ ΤΑ ΠΗΡΑ.

ΓΡΑΦΩ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ
ΓΡΑΦΩ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΣΤΗΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ
ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ
ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΚΑΝΩ
ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ
ΔΕ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
ΟΧΙ,ΔΕΙΤΕ
ΜΑΛΛΟΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ
ΠΑΡΑ
ΠΟΛΥ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΩ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΠΟΝΕΣΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΧΑΝΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ
ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ
ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΧΟΥΝΕ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΤΖΑΜΙ
ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ
ΘΑ ΧΟΥΝΕ ΣΚΙΣΕΙ ΤΙΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ
ΘΑ ΧΟΥΝ ΞΕΒΑΨΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ
[ΘΑ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ
ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ
ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΜΙΚΡΗ
ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ
ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΙΞΕΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ
ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.
ΤΟΥ ΕΙΧΑ ΠΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ.]

ΘΑ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΜΕ ΜΙΚΡΑ
ΘΑ ΜΟΥ ΛΙΩΣΟΥΝ ΣΤ'ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΘΑ ΜΕ ΒΡΟΥΝ ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΗ
ΔΕ ΘΑ ΦΟΡΑΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΦΟΥΣΤΑΝΙ
ΔΕ ΘΑ ΦΟΡΑΩ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙΑ ΜΟΥ
ΔΕ ΘΑ ΧΩ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΠΩ ΤΑ ΛΟΓΙΑ
ΠΟΥ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΠΩ
ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
ΘΑ ΤΟ ΚΑΘΥΣΤΕΡΩ
ΘΑ ΛΕΩ ΠΩΣ ΔΕ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ
ΔΕ ΘΑ ΡΘΟΥΝ
ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΠΙΑΣΟΥΝ
ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕ ΘΑ ΡΘΟΥΝ
ΔΕ ΘΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ
ΘΑ ΤΣΑΚΩΘΩ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΕΩ ΠΩΣ ΑΓΑΠΩ
ΗΡΘΑΝ ΕΙΔΕΣ?
ΔΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΘΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΤΕ.
ΘΑ ΛΕΤΕ ΓΙΑ ΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΕ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ
ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ
ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΨΕΜΑΤΑ
ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΥΠΟΚΡΙΤΡΙΑ
ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΥΒΕ
ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΙΒΑΝΑ
ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ.


ΚΑΝΤΕ ΛΙΓΗ ΗΣΥΧΙΑ.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΨΑ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΦΙΑ.
ΣΟΦΙΑ ΞΥΠΝΑ.
ΣΟΦΙΑ ΞΥΠΝΑ.
ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΔΕΧΕΣΑΙ ΣΟΦΙΑ,ΕΙΣΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΠΕΛΑ.
ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΛΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ.
ΣΟΦΙΑ,ΣΤΑΜΑΤΑ,Ω ΣΟΦΙΑ!
ΤΡΩΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΣΟΦΙΑ.
ΣΟΦΙΑ ΕΚΘΕΤΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.
ΒΑΛΕ ΚΡΑΓΙΟΝ.
ΒΑΛΕ ΜΕΓΑΛΕΣ
ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΕΣ
ΠΥΚΝΕΣ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΜΑΥΡΕΣ ΒΕΛΦΑΡΙΔΕΣ.
ΚΟΨΕ.
ΜΗΝ ΡΑΨΕΙΣ.
ΑΣΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ,ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ,ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ,ΜΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.
ΜΙΛΑ ΣΟΦΙΑ.
ΠΕΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΑΣΧΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΜΟΥ.
ΕΛΑ ΒΡΕ.
ΕΛΑ.
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ.
ΝΑΙ,ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΑΜΗΧΑΝΑ.
ΝΑΙ ΔΕ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΛΕΩ,ΝΑΙ.
ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΕ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ.
ΧΑΧΑ.
ΝΑΙ.
ΧΑΧΑΧΑΧΑ.
ΕΛΑ ΓΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ,ΠΡΙΝ ΕΡΧΟΥΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ.
ΕΧΟΥΝΕ ΡΑΜΦΗ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΣΟΦΙΑ.
ΕΧΟΥΝΕ ΦΤΕΡΑ.
ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΡΑΜΦΟΣ ΣΟΦΙΑ?
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕ ΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΣΟΦΙΑ?

ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩ.
ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΛΕΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ ΑΥΤΗ.
ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΜΕΝΑ ΤΙ ΛΕΕΙ ΑΥΤΗ.
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ.
ΑΥΤΗ ΤΑ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ.
ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΠΛΟΓΚ,ΚΟΙΤΑ ΤΗΝ.
ΧΑΧΑ.
ΠΛΑΚΑ ΕΧΕΙ.
ΜΠΡΑΒΟ,ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΧΕΙ.
ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ.
ΕΓΩ ΕΧΩ ΔΥΝΑΜΗ,ΕΓΩ ΛΕΩ ΠΙΟ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ ΨΕΜΜΑΤΑ.
ΕΓΩ ΓΡΑΦΩ ΜΕ ΜΙΚΡΑ.
ΕΓΩ ΤΗΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΩ.
ΤΗΝ ΕΧΩ ΑΝΕΤΑ.
ΝΟΜΙΖΕΙ ΚΑΤΙ ΕΚΑΝΕ.
ΧΑΧΑ.ΑΣ ΓΡΑΨΩ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ.
ΧΑΧΑΧΑ.
ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΝΑ ΠΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΛΕΕΙ ΠΑΛΙ.
ΚΕΦΑΛΑΙΑ..ΧΑΧΑΧΑΧΑ..
ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΓΩ..
ουφ...ειμαι δυνατος....
λεω αληθειες εγω...ξερω να ντυνομαι εγω..δες την να πως ειναι..
μικρα γραμματα,μικρα και στρογγυλα,στο δημοτικο μου μαθανε να γραφω και καλλιγραφικα
δε μου μαθανε που μπαινουν οι τονοι...


ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.ΕΓΩ Η ΣΟΦΙΑ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΕΡΙΑ ΠΙΑ.

το νιωθω να πλησιαζει.
κανω πως γραφω πανω απο το πληκτρολογιο μου
δεν ακουω
ναι ναι γινεται
δεν ακουω
πλησιαζει
δεχομαι δεχομαι μονο δεχομαι
δεν κινουμαι.
κανω πως γραφω.
σε λιγο θα κανω πως ντυνομαι
μετα πως ξερω τι με περιμενει.
μετα πλησιαζει.
μετα θα κανω οτι γραφω παλι,με πολυ προσοχη.
μετα ηρθε.

ξερεις τα παντα για μενα.
ξερεις πως διπλωνω τα ρουχα μου,
και πως δε μου αρεσει ο καφες.
ξερεις καλα ποσο μου αρεσουνε τα σαββατα
και ποσο μισω το αριστερο μου χερι.
εισαι ενα παιδι.ενα αγουρο μικρο παιδι.
δε σε ξερω ακομα,ουτε τ'ονομα σου.
μαλλον δε θα σε συναντησω.
μπορει να σε εχω σπρωξει καποιο πρωινο για να περασω,στο μετρο.
εισαι μεσα σε αυτο που τωρα ξεκιναω.το νιωθω πως εισαι.
δε θελω να σε μαθω.δε θελω να με κανεις ευτυχισμενη.
θα γινει,αλλα τωρα δε θελω.
θελω να ειμαι φτιαγμενη απο αερα.φτιαγμενη απο αγγιγματα,φτιαγμενη απο αισθηματα.πληγωνομαι τοσο πολυ που πρεπει να πω αντιο...
κανενα αντιο δεν ειναι ανωδυνο,καμια τελευταια κουβεντα δε πονεσε τοσο..
θα σε μαθω...θα αναγκαστω να σε μαθω..
τα ματια σου θα χουν σπιθες,το σωμα σου θα ειναι δυνατο.
θα σαι φιλος,εραστης,μητερα,θα σαι πετρινος.
θα παρω δυο βαθιες ανασες,θα ριξω απ τα χερια μου τους μικρους μου εθισμους και θα σου πω : " ακολουθησε με.καιρος ειναι."
και τελικα θα ερθω εγω απο πισω σου.
εξω,τα φυλλα κιτρινιζουν , οι ποιητες λιωνουν πιο γρηγορα απ το χιονι.
εξω, το στομαχι τους δενεται κομπος οταν θυμουνται.
δεν πιστευω στις δευτερες ευκαιριες,εδωσα μια πολυ ομορφη υποσχεση.
να νικησω τον θανατο με οτι μου βρισκεται εκεινη τη στιγμη στα δυο μου χερια.
με μια καρδια,με εναν στιχο,με ενα μικρο μικρο βοτσαλο..
η κουκλα που αγαπουσα στα παιδικα μου χρονια,πεθανε δυο φορες.
το θεαμα με εξαντλουσε και μονο που το κοιτουσα..
μικρη κουκλιτσα -ροζαλια την φωναζα-με τα παραμορφωμενα της χερακια να κρεμονται,και το ξεθωρισμενο φορεματακι της,και την μια κοτσιδα της κομμενη..
ητανε ενα δικαιο τελος,ενα τελος ισο και παραλληλο.
οταν σε συναντησω θα στην δειξω,ειναι ακομη καπου στην ντουλαπα μου.
καποτε ημουν ενα παιδι των αστεριων,μετα εγινα παιδι του ιδιου μου του αιματος
τωρα πια παιδι του κοσμου.λιγο πιο πανω απο τον χαμηλοτερο λοφο,λιγο πιο κατω απο τις παπαρουνες.
τα δακρυα μου,θα φυτρωσουν μικρες κιτρινωπες τουφιτσες,δροσερες,φρεσκοπλυμμενες,
γεννημενες απο τον πιο φωτεινο γαλαξια.
χωρις μικροτητες.πολυ πολυ σεμνα,με μεγαλη ταπεινωση.αλλα με αυτογνωσια.
θα ναι σαν παγωμενα αστερια,ετοιμα να τα κρατησεις στα δυο σου χερια,και να τα λιωσεις με ενα απλο φυσημα..
ελπιζω να μαστε μαζι τοτε..ελπιζω να μου βαλεις να ακουσω αυτη την πανεμορφη μουσικη που ακουω τωρα....
ελπιζω να μην αργησεις πολυ,εχω τοσα να ζησω,εχω τοσα αστερακια να φωτισω.θα με αγαπαω και θα με πονω μεχρι την τελευταια στιγμη,ηρθε ο καιρος να με φροντισω.
αν φερεις αυτο που νιωθω λιγο πιο κοντα στα ματια σου,θα διαβασεις την λεξη "χερι"
καμια αλλη λεξη,μονο αυτη.θα νιωσεις ωραια,μπορει οχι και τοσο.
αν το πλησιασεις στο αυτι σου θα ακουσεις τζιτζικια,και κυματα,και ενα απαλο γελιο.
αν το μυρισεις,θα σε κανει να σκεφτεις την δικη σου πρωτη αγαπη..
ολα θα περασουν,ολα ειναι εδω...σε κανεναν δεν ανηκω,ετσι εμαθα ν'αγαπω..
ημουν παιδι των αστεριων,οπως ησουν κι εσυ,κι ο διπλανος σου..
ημουν ενα μικρος δρομος,ημουν ενα στενος στενος διαδρομος,καιρος να ανοιξω,να ραγισω τοιχους..προσεχε τι ευχεσαι...
αυτη η μουσικη ειναι φτιαγμενη για να μην τελειωσει ποτε,να μην θες να φτασεις ποτε.
η μεγαλυτερη αυτοθησια,απο ανθρωπους,κοινους ανθρωπους,γυμνους σαν εμας τους δυο,δεν ξερω αν ειναι υποφερτη..
δε ξερω αν ποτε θα σε βρω στα βηματα μου,αν θα σε προλαβω..παταω ακριβως πανω στις πατημασιες που αφησες στο χιονι,υστερα στο νοτισμενο χωμα,στα αγριολουλουδα και στην ζεστη αμμο.κανεις απο εμας δε πεθανε για βασιλιαδες και ανακτορα,ολοι πεθαναμε για τον φτωχο,για τον ζητιανο,για τον σαλο..
δε θελω να ξαναζητησω αδυνατα πραγματα,δε θελω να ξανανεβασω τις απαιτησεις μου ψηλα,καλυτερα μεσα σε ενα νοητο πλαισιο. οταν κατι τεελιωνει,το νιωθεις. αφηνει μια γευση που σπαρταραει στον ουρανισκο..μια ολοκληρωση,κι ενα παθος,μια λαχταρα,και σιγουρα εναν αδικημενο,και βαθια πληγωμενο..θα παρει καιρο,αλλα δε θα με νοιαζει πια..ξαφνικα,κανεις δε περναει και την καλυτερη περιοδο της ζωης του αυτες τις μερες.
κατι βρηκαμε,κατι μας ξεφευγει,κατι παρατησαμε,κατι σταματησε να μας συγκινει.
αδειες μερες..οταν γεμισουν τελειως,τοτε θα καταλαβω τι εγινε.
ελπιζω να σε προλαβω,στο χερι μου ειναι.πρεπει να λυσω τα σκοινια και τις κορδελες που με κρατανε,που χουνε πιασει γερο κομπο,ακριβως κατω απο το στηθος μου,τον θωρακα μου,εκει στην μεση.πρεπει να μαθω να κλαιω οταν ακουω αυτη τη μουσικη,πρεπει να μαθω να σηκωνω στα χερια μου τοσο μεγαλα αστερια. νιωθω το κεφαλι μου να ανατριχιαζει,το στομαχι μου να λυνεται.σιγα σιγα,υπομονη,κανε υπομονη..ταπεινωσου..ησυχασε,θα ξαναγεννηθεις για να ξαναπεθανεις,αλλα αυτο δεν εχει σημασια τωρα...θα ξαναγεννηθεις...το σαββατο θα ξαναγεννηθεις..το σαββατο θα εισαι ειλικρινης με το σωμα σου,το σαββατο θα εισαι ειλικρινης με την σοφια που αρνησαι να δεις..καλημερα σας,ειμαι η σοφια.οχι η ανω τελεια,αστα αυτα.η σοφια.κοιταξτε με δε φοραω ρουχα,ειμαι εδω με τα μαλλια μου,και τα νυχια μου,και τα δαχτυλα μου,και τα δοντια μου.μπορειτε να με βαλετε μεσα? δεν εχω τιποτε αλλο να σας δωσω,ειναι νωρις,ζητω συγγνωμη.ειμαι η σοφια.σας ευχαριστω για τον χρονο σας.η αθηνα εχει πολυ ομορφους ανθρωπους.ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας.δεν εχω τιποτε αλλο,συγγνωμη.θα γυρισω παλι ντυμενη.ευχαριστω πολυ,και συγγνωμη.

προσπαθω να με κανω να γραψω,να τα βαλω σε μια σειρα.βρεχει εξω,το ακουω και το μυριζω..βραχηκα μεχρι το κοκαλο,μου αρεσε...καλες μερες...καταβαθος ειναι ωραια..δε ξερεις τι ακριβως γινεται,χανεις πραγματα,εισαι απολυτα σιγουρος οτι γινονται γυρω παρα πολλα.τα χανεις.εβγαλες απο μεσα σου εναν εαυτο παραμορφωμενο,ασχημο περα για περα ξενο.κρυωνω,δε θα κλεισω το παραθυρο.να μπει μεσα η βροχουλα..ηρεμη μουσικη,ηρεμη κι εγω..θα ερθουν πολυ ομορφες στιγμες,ειμαι σιγουρη γ αυτο..δε ξερω τι ακριβως προσπαθω να γραψω,τι προσπαθω να μου πω.με το ζορι βγαινουν δυο- τρεις λεξεις.καινουργιοι τοποι,καινουργιες συναντησεις..ποιος ξερει τι θα ερθει..θα περιμενω! μαλλον οχι οχι,θα το κανω εγω να ερθει οτι κι αν ειναι αυτο!νιωθω μια ελευθερια να ξεχυνεται γυρω μου,να με αγκαλιαζει,επιλογες,χρονια,κι αλλες επιλογες.πρεπει να μαθω τα λαθη μου ενα προς ενα,πρεπει καθε μερα να βρεχομαι τοσο πολυ απο την βροχη.θα ξεπλυνω απο πανω μου ολο αυτο τον κακο εαυτο,ολες αυτες τις αχρηστες κουβεντες που ειπα.δε μ αρεσει αυτο που γραφω.δε μου αρεσει καν που το γραφω.δε μου αρεσει που δε μπορω να μου εξηγησω αυτο που εμ μπλεκει.εγωισμος.πεισμα,πολυ πολυ πεισμα.δεν ειμαι αυτο,αυτο ειναι ενα τερας,ενα κουρασμενο,απελπισμενο τερας,σιγουρα οχι εγω.εγω πεταω! εγω εχω τοση ζωη να γεμισω,τοσες μερες να γυρισω, ποσους ανθρωπους να αγαπησω,να πληγωσω, να με πονεσουν κι αυτοι! ανυπομονω, δε μπορω να περιμενω.τωρα αρχιζουν ολα μα ολα. πως αλλιως! πες μου! τι να γραψω πια,τι να μιλησω τι να φωναξω! εδω ειναι ολα! τα βιβλια,οι μουσικες,οι ανθρωποι,αυτα που δεν εχουμε σκεφτει ακομα ειναι εδω! τι παω και ψαχνω,και σκαλιζω,και τραβαω τις λεξεις και τις συλλαβες!εχω ενθουσιαστει,εχω συγκλονιστει! ποσα φιλια εχουμε να δωσουμε ακομα,ποσες φορες θα ξανακλαψουμε,ποσες φορες θα ξαναρχισουμε,θα φαμε τα μουτρα μας,θα ριξουμε τον εγωισμο μας στον πατο!και πολυ αργησαμε!και πολυ το κρατησαμε ολο αυτο! θα φτιαξω εγω τ μερος,και θα βρω τους ανθρωπους,και την καταλληλη μουσικη! θα εινα τοσο καλα! να με μαθει το θεατρο πως να αντεχω! μικρε μου φιλε προσεξε,θα τ βρουμε ολα! δε ξερω γιατι γραφω,δε ξερω γιατι μιλαω,αλλα ξερω τοσο καλα πως το πιο βαθυ σκοταδι ειναι πριν την αυγη..και η δικια μας μερα θα ειναι τοσο φωτεινη και τοσο γεματη! ευχαριστω!

2ΤαΚρατουμενα

με κουρασα...κι εγω και η πολυλογια μου..σε κατι τετοιες,μουντες,βαριες μερες, λιγα πραγματα μπορει να κρατησει κανεις.. λιγα πραγματα μπορει να υποφερει..σιγουρα οχι τους αλλους...ναι..με δυσκολια και τον εαυτο του..αρχιζει να πεταει σιγα σιγα πραγματα..ανουσιες κουβεντες,περιττες κινησεις,τραβηγμενες και χαζοχαρουμενες φιλιες..ειναι ομορφο και λιγο μελαγχολικο να καταλαβαινεις, σε ποσο, μα ποσο λιγους θα γυρνας παντα.ειναι δυσκολο να βλεπεις την ανικανοτητα μιας σωστης κουβεντας,μιας κινησης χωρις ειλικρινια,την ελλειψη επικοινωνιας και την αβασταχτη στασιμοτητα των γυρων ανθρωπων. βαζω ξανα τον ντυλαν στο ριπλει.να τι εχω αναγκη τωρα.τα βασικα.τα ακρως απαραιτητα. τους παραμελημενους,παλιους μου φιλους. τα βιβλια,δυο τρια απο αυτα δηλαδη. τα ποιηματα. το πιο απλο και καταλευκο ντυσιμο. να βγαλω ολες αυτες τις φωτογραφιες που βαραινουν,εχουν λιωσει ηδη τους τοιχους του δωματιου μου..ενα αντιο που θα αναγκαστω να πω..η αρχη,η δικη μου,μονο δικη μου, αποτομη και αναπαντεχη νεα αρχη.πρεπει να καθαρισω,πρεπει να ξεπλυνω αυτο το μερος..εχω γεμισει απο την υποκρισια που κατεκρινα, εχω πηξει απο παροδικές μουσικες, απο πολλους γνωστους,παρα πολλους γνωστους και λιγους φιλους. πρεπει να αδειασω την ντουλαπα μου απο οτι με πνιγει,πρεπει να κλεισω καποια στιγμη το κινητο μου και να σταματησω αυτη την αναμονη.να ερθει η 22/10 να ξυπνησω νωρις κ να φτασω νωρις,για να πω καλημερα σε ολους, να ερθει η κυριακη να ξεχαστω, να πεσει αυτη η πετρα που εχει σφινωθει στο στομαχι μου,να σταματησει ο πονοκεφαλος και η ανησυχια..μονο γυρνα..αλλα καντο γρηγορα..νιωθω κοντα στην πεμπτη/το/βραδυ με αλλην επαφη στην αναμονη,με 2 κρατουμενα να κραταω. ολα αυτα με γυριζουν στην πρωτη μου αρχη,στην πρωτη μουσικη που με συγκινησε και στους πρωτους στιχους που διαβασα ποτε μου.αυτα που προσπαθουν να μπουν σε σειρα,μεσα απο σπρωξιματα και φωνες,και στο τελος ειναι ωραια. αυτο το βασανο...ειμαι πολυ μικρη ακομη γι αυτα.. γυρνα..γιατι μετα θα ειναι πολυ,πολυ αργα...




ευχαριστω ΗarsH

αυτο που κυνηγας,αυτο που σκονταφτει στις γωνιες
που του μιλας,που σε παιρνει απ τα μαλλια, σε τραβαει,
σε μαθαινει,το αποτυπωμα σου,το φτερνισμα σου,
τον τροπο που σηκωνεις το ακουστικο του τηλεφωνου
τον τροπο που αγαπας,που φιλας,τον τροπο που δυναμωνεις.
μια στιγμη,μην ξεχασεις να βαλεις δυνατα την μουσικη στ ακουστικα σου.
μην ξεχασεις που το κοριτσι που αγκαλιαζες,που μαθαινες,δεν ειναι το ιδιο.
οπως στα δεντρα,και στις φυλλωσιες,και στο παθος,οπως ητανε η θαλασσα,οπως σε χτυπησε το φεγγαρι,που σε χαστουκισαν οι παπαρουνες,που το κοκκινο τους ηταν απο μονο του χτυπημα.
δεν εχεις πια λογια δικα σου,μην φοβασαι,θα τα βρουμε μαζι.
οπως τοτε,που νιωθεις ενα σφιξιμο,ενα κρατημα,μια απαλοτητα,ενα ελαφρυ κι ακρατητο παθος,θα τις βρουμε τις λεξεις,θα το δεις,θα στις βρω εγω,θα σε παρω απ το χερι ως την ακρη του κοσμου,μεχρι εκει που εχουν ολα σημασια,μεχρι εκει π φτανει η μουσικη απο τ ακουστικα σου.
θελω τις ιστοριες σου..τις εχω αναγκη..
θελω να σε κανω να μου τις πεις..
θελω να ανεβω εκει πανω και να κανω αυτο που ξερω καλυτερα,κι εσυ να κοιτας.
θελω να με δεις ν καιγομαι,να γελαω, να γινω κατι αλλο,καποιος αλλος,
αυτος που κραταει απ τ ακροδαχτυλα τους δρομους σας, τις εξεγερεις σας.
ολα ειναι εκτος προγραμματος,ολα πανε καλα.
μου εδωσες το δικαιωμα,εσυ το ξεκινησες μην με κοιταξεις μετα με παραπονο.
δε θα σου αρεσει,κι ουτε ξερω αν πρεπει.
πρεπει να αρεσει σε μενα.
κλεισε αυτη την απαισια πορτα,ολο την ανοιγεις, ολο μπαζει αερα και σκονες.
αφησε με ενα λεπτο ν ανεβω.
δωσε μου πρωτα το ακουστικο σου να δω μεχρι που φτασαμε.
δωσε μου οδηγιες,δωσε μου εσενα.
και μετα τον διπλανο σου.
και την κοπελα που εκατσε πιο πισω.
και αυτον που ανοιξε την πορτα και τα διελυσε ολα.
μια μερα θα λυπηθεις γι αυτο,θα λυπηθεις πολυ,αλλα θα εχεις χασει.
δε θελω αλλους τετοιους.δε θελω απο κατω αλλους τετοιους,
ουτε εγω ουτε οι δικοι μου κοντινοι.
μας εδωσες τις οδηγιες σου,η υποθεση ειναι στα χερια μας τωρα.
μου εδωσες μια δυναμη π δεν ειχα,κι ουτε θα εχω μολις κατεβω.
θα με κανεις σημειο στιξης, θα με κανεις μια αποσιωπιτικη ανω τελεια.
θα με γεμισεις τα χρονια σου,τις ιστοριες που στο πα,τις θελω μαζι μου.
θα δεις θα ειναι ωραια,θα ειναι τοσο ωραια.
θα βγαλεις το κρανος,θα μας το φορεσεις,θα μας πεις τραγουδηστε,θα σε σηκωσουμε απαλα,θα εισαι πανω μαζι μας.
οχι οχι,δεν ειμαστε πανω γιατι τα καταφεραμε.ανεβηκαμε γιατι ειμαστε οι χειροτεροι .
για να μαθουμε ολες τις ιστοριες σας.
σε ευχαριστω,σε ευχαριστω που με εβαλες εδω κατω. σε ευχαριστω που με ξαπλωσες στο πατωμα και μου ειπες να κλαψω,κι εγω εκλαψα.
ητανε ομορφα..ητανε οπως το ηθελα...
δε θα το μαθεις ποτε,εισαι πολλοι..
σε ευχαριστω
δε ξερω καν πως να τελειωσω, μαλλον με τρεις τελιτσες ...

o ρομαντισμος συνοδευεται παντα απο μια σφαιρα

το ακουσα πρωτη φορα σε μια παρασταση.

πυροβολισμοι,απο καθε μερια της πολης,απο καθε μερια του πλανητη,απο το φεγγαρι,απο τους γαλαξιες.
μια σφαιρα για τον καθε ρομαντικο,τα πραγματα εχουν ρυθμιστει τελεια.
πολυ πριν ακουσω αυτη τη φραση, πολυ πριν διαβασει καποιος αυτες τις γραμμες,ολα ειναι σχεδιασμενα,ολα ειναι σε μια τοσο μα τοσο σκληρη και ακαμπτη γραμμη,ακριβως πανω της,οχι πιο διπλα,ακριβως εκει που θα ειναι ολα ο καλυτερος,ο πιο ευκολος στοχος.
παρεκλινεις! το ντυσιμο δεν ειναι πρεπον, αν ειναι ποτε δυνατον!
μα δε ξερεις να διαλεγεις τις περιστασεις? με ντροπιαζεις!
και τι μαλλι ειναι αυτο,τι υφος θεε μου!! δε προλαβαινουμε!
δεν εχουμε καθολου χρονο να σε φτιαξουμε,δεν μας φτανει ο καιρος να σε χωσουμε στην τελεια, σκληρη γραμμη μας! κανε κατι αμεσως! απαγορευεται να ερθεις μαζι μου,δε θα πας πουθενα!
βγαλε αυτο το παντελονι! τωρα βγαλε και τα μαλλια σου,βγαλε κι αυτα τα απαισια, χοντρα σου χερια,δεν ειναι σωστο!!
τωρα αφησε πισω οτι διαβασες,οτι σου περασε απο το χαζο σου το μυαλο οτι μπορεις να κανεις μονη σου! στασου ενα λεπτο ακινητη να σου ξεβαψω αυτα τα μεγαλα, ρομαντικα,γεματα φαντασια ματια!
ασε πια κατω αυτη την αλλαγη! δεν εχει αλλαγη,τι να την κανουμε την αλλαγη,θα σε βγαλει εξω απο την γραμμη μας,τοσο κοπιασαμε να σε κανουμε μια απο αυτους "της γραμμης"! δε βλεπεις τα οπλα? δεν ακους τσ πρωτους πυροβολισμους?
κριμα πολυ κριμα.με απογοητευεις. με απογοητευεις βαθια! τι παει να πει δε θελεις να εισαι ετσι?? τι παει να πει μισεις τα ρουχα,μισεις την ψυχη που σου εδωσα? σταματησαν οι πυροβολισμοι, ηρθε η σειρα σου!!! βιασου!! δε προλαβα καθολου να σε συμαζεψω, δες πως εισαι,εισαι αλλιως!τρεξε να μπεις στ γραμμη! ενας ολοκληρος γαλαξιας περιμενει την σφαιρα σου,να σε τρυπησει περα ως περα,να σε κανει μιζερη,κουρασμενη απο τα 30 σου, να σου βγαλει απο το μυαλο ολες τις γελοιες ιδεες! κι ολα αυτα τα βιβλια, τους ερωτες τα ονειρα! δεν ειναι σωστο,ειναι τοσο λαθος... μπες στην γραμμη! γρηγορα εφτασε η σειρα σου απο ωρα! δε τα χρειαζεσαι αυτα,δε χρειαζεσαι τιποτα, μονο εναν πλουσιο αντρα κι ενα ζευγαρι πανακριβες γοβες..μην ξεχνας,εμεις ειμαστε της γραμμης, ειμαστε οι πρωην ρομαντικοι, ειμαστε αυτοι που τα παιδια των παιδιων μας θα κατηγορουν πως καθυστερησαμε πολυ την αλλαγη, πως βαλτωσαμε το θεατρο και την μουσικη,σε εμας θα τα ριξουν και θα εχουνε τοσο δικιο. ομως δεν ειναι λαθος αγαπη μου.ειναι οπως πρεπει να ειναι. μπες στην γραμμη.....δεν θα κοιταω....μπες οπως θες...με τα βιβλια σου, με τα φιλια σου, με τις καληνυχτες σου, με ολα σου τα μπουμπουκια..δε θα κοιταω...ενα μπαμ ειναι...ενας απλος αποχαιρετισμος.. συγγνωμη...συγγνωμη για ολα...τι λεω...τι λεω...καθυστερω τα γεγονοτα,καθυστερω το μελλον,το μελλον που ολα θα ειναι στην γραμμη!! τι προσπαθω να σε πεισω να κανεις...παρε τα ματια σου κι ολους τους ρομαντισμους σου και τρεχα,σε αλλο γαλαξια, κατα την ανδρομεδα μερια και τον Μ81. οσο για την σφαιρα,μην αγχωνεσαι...θα φαω εγω μια παραπανω..

she's a boy...

δεν μας μενεις αλλος χρονος να χασουμε,ουτε αλλα τραγουδια,και καθολου μουσικη.

ολο κατι θελω να πω,καπως να καταλαβω τι ειναι αυτο που μου λειπει.θελω πισω κατι,θελω πραγματα,θελω αυτη τη θαλασσα να μου γεμισει το δωματιο κι αυτο το δεντρο,να μπει στη μεση κ να μην αρχισει τιποτα.δεν εχω παραπονο,καθολου.ομορφα ειναι.να μπορω να γινομαι μπλε κ να μπαινω μεσα στις φωτογραφιες-ποσο χαρουμενοι φαινονται-να παγωνω την ευτυχια,να παιζω στ δαχτυλα αυτο π λεω πως με ανησυχει,να μην ανησυχω, να μην κοιμαμαι,να αφησω πισω τη χαρα και τη θλιψη του καθε καλοκαιριου,της καθε μικρης μου αναμνησης,ναι, απο αυτες π βαρεθηκες να θυμαμαι.
μου τελειωσαν 3 μηνες,δεν εχω αλλους να μοιραστω,μου μεινανε μονο λιγες μερες,
και τωρα πρεπει να τραβηξω απ τ μανικια,απ τσ ραφες,να ξηλωσω τν θαλασσα,τη ζεστη,την αμμο στα μαλλια μου,το βιβλιο μ πιτσιλισμενο απ οση θαλασσα δε προλαβα να χωρεσω.να τα στριμωξω και να τα χωρεσω μαζι με μενα,σε λιγες,πολυ μερες.
δεν ειναι αυτο το προβλημα μου.το προβλημα μου,αν θες να μαθεις ειναι οτι δε θα προλαβω.δε θα προλαβω να θυμαμαι τι μου αρεσε φετος.ουτε τι ειναι το χθες που μολις το εχασα.
δεν εχει καμια σημασια μικρο μου,καμια.οτι ητανε χθες,καλο ειναι να το καρφιτσωσω,να το λιωσω αν θες,πανω στο τζαμι σαν μια μικρη μυγα,να το αφησω εκει ακλωνητο,αυτο με εφτιαξε,αυτο με εκανε να στεκομαι εδω. ισως αν ειχα πισω αυτη τη μικρη λεξη που καταλαθος γρατζουνισα πανω στ τζαμι μου,αν μου την εδινες πισω,πιο απλα,πιο δυνατα,να ταν αλλιως. μπορει και τωρα να ειναι ετσι,κι εγω να μην το εχω καταλαβει.
δε ξερω τι να σε ρωτησω...παντως εχω την απαντηση.την ειχαμε φτιαξει μαζι,δεν θυμασαι?μια νυχτα πολυ δικια μας,ειμαι σιγουρη πως δε θυμασαι. καληνυχτα,κουραστηκα.με κανεις να μιλαω πολυ. με κανεις να μου λειπουν πραγματα που ειχα ξεχασει.τελικα μισω το καλοκαιρι,με εκανε ψευτικη.με εκανε να σε θυμηθω.
αυτο που εψαχνα δεν ητανε το τζαμι μου.τρεχει αυτο που εψαχνα,τρεχει π παιρνει χιλια δυο σχηματα,αλλαζει,γινεται αυτο που μου λειπει.γινεται το τραγουδι π δεν εχω αγαπησει ακομα,μετα γινεται η αμμος,τρυπωνει στ βιβλιο μ,κανει την μουσικη π αγαπησαμε μαζι,αβασταχτη,κανει τον νου μου κλειστο κατω απο χιλια λουκετα και κλειδαρες και με πεταει ψηλα και μετα παλι μεσα στη θαλασσα.κ ειναι τοσο ωραια.τοσο ασχημα ωραια. οτι δρομους ειχα ν ανοιξω τσ ανοιξα για τσ 3 μηνες μου.και για τα λιγα μου χρονια.ευκολα ητανε.μου τα εκανες πολυ δυσκολα.καμια μερα μπορει να ναι και σημερα,θα σε πεταξω μαζι με τσ φιλιες σου στο πιο βαθυ αμπαρι που διαβασες ποτε σου.και θα ειναι ωραια.θα ειναι πολυ ωραια.

the boy @ γιορτή της μουσικής/ συνταγμα

η δικια σου ιστορια?

μου αρεσουν οι ιστοριες για ανθρωπους που δεν ειχανε ποτε χιουμορ και παντα λεγανε κακογουστα αστεια. για καποους που μολις ερωτευτηκαν και ντρεπονται,κι ολο μιλανε χαμογελαστα. μου αρεσουν οι οι ιστοριεσ που εκεινος καθεται στο μπαρ,πινει κονιακ,κι εκεινη του κλεινει το ματι απο λιγο πιο περα. θελω να δω μια ιστορια που μπορει ο καθενας αν το θελει ν ανοιξει τη πορτα του ψυγειου του,που θα βγαζει σε μια μεγαλη σκηνη θεατρου,και να φωναξει εκει τον μεγαλυτερο και πιο σοβαρο διαλογο της ζωης του με τον υπολοιπο εαυτο που ξεμεινε στο ψυγειο. θελω να ακουσω κατι που να μου θυμιζει ως που μπορει να με κυνηγησει η μουσικη,κι αν με πιασει,τι μελωδια θα βγαλει οταν με ριξει κατω.σκεφτομαι κατι σαν κυριακατικο πρωινο με εκεινη τη χαρακτηριστικη βροχη που κανει τα παντα να φαινονται ασπρα. κατι να μου δειξει τι σκεφτεται ενας υπνοβατης την στιγμη πριν τον ξυπνησουν, και καποιον να μου πει το νοημα στις λεξεις,γιατι σημερα το βραδυ μου φαινονται τοσο ανουσιες..παντοτε ειχα μια γενικη συμπαθεια για τις περιεργες γιαγιαδες που καθονται στα συνοικιακα μπαρ της νεας ορλεανης και πινουν κουβαδες κονιακ ή τζιν τονικ [συνηθωσ κονιακ ομως],και ολες εχουν απο μια γατα στο καπελο τους με το ονομα "Μπλανς". μια ιστορια που θα με κανει να θελω να ειμαι η ιστορια,που θα με ψηλωσει,θα με κρατησει ξυπνια το βραδυ και θα μου θυμησει κουστουμαρισμενους αντρες που κρατουν κοκκινες ομπρελες και ανεβαινουν ο ενας πισω απο τον αλλον κατι τεραστια σκαλοπατια[δεν ξερω γιατι ομως παντα οταν διαβαζω κατι που με συνταρασει σκεφτομαι τετοιους αντρες]. μου ερχεται στο μυαλο κατι σαν εκεινη να προσπαθησε να κλαψει μα τελικα δεν τα καταφερε καθολου,κι αυτος την εκανε να γελασει. μου αρεσουν ιστοριες με σπασμενα τακουνια κι ενα λιμανι μεσα στην ομιχλη που δεν της θυμιζει τιποτα τελικα. θυμηθηκα τωρα κατι που θα κανει τον αγνωστο Χ να μην παει το αλλο πρωι στο γραφειο, παρα να παει οσο πιο γρηγορα μπορει σε καποιο μεροσ στο Πλυμουθ.μια ιστορια για καποιον αρρωστο κατω απο μια κιτρινισμενη κουνουπιερα με την υπηρετρια να του αλλαζει κομπρεσες,σεντονια,ακομα και την φανελα του,και τα ματια μου.μια ιστορια που να τελειωνει με την φραση "απο τοτε πολλες φορες θα σκεφτοταν ετσι οποτε εβλεπε νεραντζιες στο δρομο,η ακομα καλυτερα λεμονιες και καικια". για καποια που αποφασισε να διαβασει το τελευταιο κεφαλαιο του βιβλιου της κι απο μεσα να πεταχτηκε μονο μια λεξη "ωρα"που τελικα δεν βγαζει σε καλο..για καποιον που πηγαινει καθε τριτη πρωι στο αστεροσκοπιο,κοντα στο θησειο,και κοιταει τον ηλιο που βγαινει,με τα χερια στις τσεπες.μια ιστορια που μιλαει για κατι που πηγε τελικα πολυ στραβα και η συμμορια ετρεξε προς ολες της κατευθυνσεις αφου πυροβολησαν το στραβαδι τον τσιλιαδορο.μια ιστορια μεσα σε μια μπανιερα,που χωραει το θεατρο οπως το ζω.για εναν αντρα που καπνιζει πολυ,εχει χαλαρωμενη την γραβατα του,και κοιταει την συζυγο να κοιμαται με το μπουκαλι στο χερι πανω στον καναπε ενω φοραει ακομα τα τακουνια της.για καποιον που για αντιμετωπισει αυτο που αφησε να φυγει και το καταλαβε αργα,αλλαζει συνεχεια χωρα. θελω μια ιστορια που θα γραψω αυτα που δεν θελω να παω κι αυτα που δεν χωρεσαν σε κανενα στατους στο facebook, ετσι μονο και μονο για να την βλεπω και να με κανει να χαμογελαω,και θα κανει οποιον την διαβαζει να θελει να μου πει την δικια του.σαν σε μια παρασταση.

3''

και ξαφνικα,
εμοιαζε με μπαταρια.
το δεντρα με δορυφορους,που δεν ητανε δεντρα.
τι γευση εχω τωρα?
δεν με πειραζει που δεν γινομαι και τιποτα σπουδαιο.
τα χρωματα ειναι που με πειραζουν.
ειναι κανα δυο σκιες που ποτε ποτε σ'αγγιζουν.
χειλια.χιλια.χειλια.χιλια.
δεν ειναι αστειο.
ειναι ενας πονος,σαν αμυγδαλοψιχα
μονο πιο ασπρος.
στο χωριο μου ειχαμε πολλα αμυγδαλα.
ειχαμε κι ουρανους στο χωριο μου και κυμματα.
ειναι σαν πολυ παλια,κατακιτρινη σελιδα.
παντα μου αρεσαν οσα δεν μπορουσα να παραδεχτω.
"ειχες δικιο, δεν ηταν αληθεια πως ακουσα ποτε."
σαν ενα μπαλακι του γκολφ.
φαντασου πολλες λαμπες,απ' αυτες που νομιζουν πως φεγγουν στις λεωφορους
να ξαπλωναν στο κρεβατι σου.
τρυπες,αχνοτρυπες, τελικα υπαρχουν? δεν υπαρχουν?
το νοημα δεν ειναι νοημα,τουλαχιστον δεν το ειδα σαν νοημα,
και χθες με εναν φιλο μιλαγαμε για το νοημα,
δεν ηξερε λεει τι να κανει με τη ζωη του,ηταν μιας χρησης,
κι ενιωθε περηφανος για τα νοηματα που πριν απο χρονια ειχε ξεχασει,
ομως και παλι, νοημα ητανε αυτο?δεν ειναι νοημα γιατι αυτο ειναι κατι που μετραει,
και σε τιποτα δεν μετραει,λεει, οτι ξερει οσα ξερει,
σε τιποτα δεν μετραει που καθεται σ'ενα παγκακι και στριβει κι αλλο τσιγαρο,
γιατι ουτε που ξερει για τι το κανει.
σαν τις λαμπες.
αυτες πιο πολυ νοημα εχουν.
ηθελα να του το πω,αλλα τελευταια στιγμη ντραπηκα,λεω δεν θα καταλαβει.
μετα σηκωθηκαμε να φυγουμε,σκεφτηκα να κοψω ενα χαμομηλι απο το πλαι του δρομου.
τελικα καλυτερα που δεν ειπα τιποτα,ετσι θα ηταν που δεν θα καταλαβαινε.
πηγαμε πισω στο σχολειο μετα,εγω εκανα πως δεν εγινε συζητηση,αλλα ολη την ωρα τη σκεφτομουν,δεν του το ειπα,δεν προλαβαμε να παμε βολτα,επρεπε να γυρισω με τα ποδια νεο κοσμο,ομως με τετοιους ανθρωπους νιωθω τελειως φυσικα.δεν ξαναμιλησαμε γι αυτο απο τοτε,ητανε ωραιο,ητανε σαν να μην εγινε ποτε.
μ'αρεσει ο ουρανος οταν ειναι ασχημος και καφε απ τα πολλα καυσαερια.
μ'αρεσει αυτη η ελευθερια που θα συζηταω αυριο ολο το πρωι,και θα με κανει να γινω ελευθερη.
σαν να μην εχω σωμα και σαν το σωμα που ειχα να ειναι σαν εκεινες τις γρανιτες,που μας εδιναν στο δημοτικο και μετα απο λιγο λιωνανε και κολλαγες παντου.
στοιχημα πως ενα πρωι θα σηκωθω και θα υπνοβατω μια μερα ολοκληρη,
και μετα ολες τις μερες,γιατι κανεις δεν το κανει, και οσο να ναι καποιο νοημα θα χει.
δεν εχω λεφτα.
νιωθω σαν να εχω πολλα απο λεφτα.
σημερα κλεισαμε 4 μηνες αγκαλια.
κατι τετοια λες πως εχουνε νοημα.
και στο κατω κατω η γευση σου εμοιαζε με μπαταρια.
αυτο το θυμαμαι.
θα το ξεχασω σε λιγο [μνημη 3 δευτερολεπτων]
οπως τις διαφημισεις στη πειραιως,μετα απο λιγο αναρωτιεσαι αν τελικα τις ειδες,η αν το φως κατι παιχνιδια επαιξε, να κατι που δεν εχει νοημα.

οταν ημουνα μικρη θυμαμαι σε μια παραλια εναν μεγαλο να φτυνει τα κουκουτσια απ' τα κερασια του στην αμμο.νομιζα πως ητανε κατι πολυ ασχημο,δεν εχω ξαναφαει κερασια απο τοτε.
περασαν 3 δευτερολεπτα.
ευχαριστω αγαπημενο κειμενο,που δεν εχεις νοημα για κανενα,αφου κανεις δεν ξερει τι ειναι νοημα κι αν το εχει η αν το ειχε ποτε,για μενα ομως εχεις,δεν ξερω τι λεω,το ξεχασα,ομως εχεις, μαλλον επειδη δεν εχεις νοημα για κανεναν αλλον ειπα να σου δωσω λιγακι εγω..σ' ευχαριστω που για 3 τοσο ανοητα δευτερολεπτα εδωσες εσυ νοημα σε μενα, πιο ανοητη κι απο σενα.

μαζι μου.

ελα να γινουμε εμεις.
ενας ανθρωπος,μαζι μ εναν αλλο. απλο?
δεν θελει πολλα,ισως και τιποτα ακομα.
αλλα κι αυτο το τιποτα εγω δεν το χω,ισως εσυ να εχεις κατι παραπανω να μου πεις,
ισως να θες να μου το δειξεις,
να τ'αγγιξεις για μένα,το ξερεις,
ακομα δεν σε καταλαβαινω.
ελα να γινουμε φιλοι.
να μιλησουμε ψιλοαστεια στην αρχη,να μου βαλεισ στο κινητο τις αγαπημενες μουσικες σου,
κι εγω τις δικες μου,
να μιλησουμε για χρωματα,για διακοπες και για το ποσο πολυ φαινεται πως κολλαμε.
θα ερθουμε πιο κοντα μια μερα.
θα ξαπλωσουμε ανασκελα στο κρεβατι,
θα κοιταμε το ταβανι [τελικα ντρεπομαι να σε κοιταξω στα ματια οταν μιλαω σοβαρα]
θα πουμε πρωτη φορα τα σοβαρα μας, τις λυπες μας, αυτα που μερες περιμενα για να σου πω.
θα μου πιασεις πρωτη φορα το χερι,θα μου πεις πως εσυ εισαι τωρα εδω,θα χαμογελασω θα σου πω πως κι εγω το ιδιο,ειμαι διπλα σου.
μετα απ μερες ισως να κουραστεις,ισως εγω να μην εχω κεφια μπορει να τσακωθουμε λιγακι.
αλλα πολυ λιγο,ισα ισα να ερθουμε πιο κοντα.
ελα τωρα να γινουμε πιο αληθινοι.
να μ αφησεις να βουλιαξω σ αυτα που δεν λες στον εαυτο σου.
να μου δωσεις ενα χερι οταν με πιανει αυτο το κατι,αυτο το μπερδεμα,
και οταν ξερω ποσο σε εχω κουρασει,ποσο θελω να σου τα πω ολα,
να σου πω μια δυο αληθειες,
και μερικα ψεμματα για να μην νιωθεις ασχημα.
δεν ειναι κακια.
ειναι η ελλειψη.
η δικη σου η δικη μου και του αλλου.
ελα να νιωσουμε μικροι.χαζοι.
σαν δυο τελειες.
χωρις πολλα πολλα,χωρισ πληθυντικο και ομοιοκαταληξιες που ποτε δεν συμπαθησα.μονο δυο βαρετες βουλες.
να μην νιωθω μονη τουλαχιστον!να νιωθω πως ισως κατι ξερω,
και πως εσυ θα μου δειξεις κ αυτο που δεν θελω να ξερω.
αχ μικρη μου τελεια!
ποσο λιγοτερο δεν αγαπω,και ποσο λιγοτερο εμαθα να νιωθω!
ελα να μεινουμε ιδιοι.
ελα να βιαστουμε λιγο,να πουμε πως τιποτα δεν τρεχει,πως ειμαστε εδω.
βαρεθηκα τις γκρινιες ξερεις.
κι εσυ το ιδιο,κι ο αλλοσ το ιδιο,κι ο παραλλοσ θελει να γκρινιαζει παλι.
ελα να μαθουμε να σεβομαστε την ελευθερια του αλλου.
ελα να μαθουμε να ακουμε,
να μιλαμε οσο πρεπει,
να μην μιλαμε οσο πρεπει,
να μην απανταμε εκει που δεν πρεπει,
να αγνοουμε αυτα που πρεπει και που δεν πρεπει,
να θαψουμε μαζι τουσ τρεισ μασ εγωισμους γιατι μου ειπες πως πρεπει,
να μιλησουμε καπως γιατι ετσι πρεπει,
να πουμε πως ειμαστε βαρετοι κι ασχημοι γιατι αυτο μας ειπαν πως πρεπει να λεμε,
ελα να μην ειμαστε φιλοι γιατι ο καιρος μα εμαθε πως τελικα δεν πρεπει να ειμαστε φιλοι,γιατι μονο πρεπει
ελα να χαστουκισουμε αυτο που βλεπουμε στον καθρεφτη του μπανιου
και μεσα στα ματια του αλλου
γιατι καπου διαβασες σε καποιο site που μια μερα θα παει μπροστα,
πως ολοι οι μεγαλοι για να προχωρησουν αυτο εκαναν.
και τωρα ελα να σ αγκαλιασω.
ελα να σου πω πως τιποτα δεν θα μας πειραξει απο ολα αυτα.
ελα να πιστεψουμε πως δεν ειμαστε χαζοι.
να μου δειξεις πως φοβασαι,εγω να σου πω πως δεν φοβασαι στ αληθεια
πως σου ειπαν οτι φοβασαι γιατι αυτοι φοβουνται πιο πολυ,
και τα βραδια κλαινε πιο πολυ απ οσο εκλαψες ποτε σε οση ζωη προλαβες να ζησεις.
ελα να σου πω πως αγαπαω.
να σου πω πως ειμαι φιλη σου,πως θα σε προσεχω.
θα το πιστεψεις επιτελους.
μαλλον δεν θα πω τιποτα...
περασαμε τοσα πολλα,δεν χρειαζεται να πω τιποτα...

2.04

Κουράζομαι σου λέω..
Τα λάθη μου τα έχω μάθει πια, και να που τα κοιτώ στα ματιά.
Μεγάλα μάτια, φωτίτσες ,εμπνεύσεις –λάθος κι αυτό, ε?
Βάρυνα σιγά σιγά, έμαθα να ακυρώνω ,
να γελώ εκεί που γελουν,να κλαίω γιατι δεν μπορεί, αυτό είναι που χρειάζομαι..
δυο λέξεις μου λείπουνε πάντα πριν χάσω την στιγμή ,την μυρωδιά,
δυο λέξεις για να χωρέσω έναν κόσμο, που κάνω κάθε βράδυ δικό σου!
Σφήνωσα στις άκρες του μυαλού μου σκληρές παρωπίδες παρμένες απ τα χαμένα,
Να μην ζήσω ούτε μια στιγμή αυτά που δεν λέγονται,
Ν’ αγαπήσω κι άλλο κάτι που δεν είμαι εγώ, άλλα δεν είσαι κ εσύ,
Κάτι που δεν γεμίζει τον χώρο – μην πεις πως δεν ξέρεις –
κάτι που συμβαδίζει με το άψυχο της ψυχής,
(ναι μα δεν ξέρεις πότε που είναι ψυχή σου, ξέχασες που την έχωσες,
Στα ποτάμια, πίσω απ τις σκάλες-αυτό που μετράει είναι πως δεν την βλέπεις και πολύ συχνά πια.).
Σκέψου να πρέπει να σκάψεις ένα φεγγάρι
για να σου πουν πως δεν θα βρεις στους κρατήρες αυτό που δεν σου έδειξαν να νιώσεις,
πως κάτω απ τη σκόνη δεν είναι τα ηφαιστειακά χρόνια που ξενερωμένος
σπασμωδικά, σαν ομίχλες ξεθώριασες,
και πως θα το βρεις το χαμένο, που ούτε θυμάσαι τι σου είχαν πει να χάσεις.
Στα κρυφά κάποιο βράδυ, μπορεί να τυλιχτεί κάνεις
με την κουρτίνα που κρέμεται στο παράθυρο, από το γνώριμο ξύλο της,
να την φέρει δυο-τρεις φορές γύρω απ το σώμα του, να τη δαγκώσει να πάρει σχήμα,
και να κλείσει τα μάτια.
Ξέχασε τελικά πως του μάθανε να ονειρεύεται?
Μα αυτός τώρα έφυγε…
Δεν κοιτάς τα χέρια του που γίνανε σκοτεινιά?
Τα πόδια γλαροί?
Το στήθος του πήγε και κούρνιασε το χνότο του κάτω ,σ το πεζοδρόμιο του δρόμου του…
Τα μάτια τα βλέπεις?
Δυο σπίθες τσιγάρου να σου φέγγουν το δρόμου ώσπου να βρεις το τρένο…
Που λάθος φίλε μου? Μα ξεχάστηκα… κανείς δε στο ‘μαθε αυτό…