And when you wake, You shall have cake

21-8-2012 (Ήσυχες βραδιές του Αυγούστου.Νόστιμο κρασί,κάμελ μπλε,2 μονόλογοι κι ένα ποίημα.) Περπάτησα τον ομορφότερο περίπατο της πόλης,κάπνισα λίγο,κι έπειτα είπα πολλές φορές απο μέσα μου ¨μίλα μου σαν τη βροχή" και "go to sleep you little baby". O ουρανός τραγουδούσε, και τα σπίτια ψιθύριζαν απαλά μέσα απ' τα παραθυρόφυλλα. Κάποιοι πήγαιναν για τρέξιμο στον περιφερειακό, άλλοι έβγαζαν βόλτα τον σκύλο τους,άλλοι πάλι έκαναν απλώς κύκλους με τις μηχανές τους, όπως και να χει, η γνώση αυτής της διαδρομής μας δένει. Είμαστε όλοι αόρατοι κι όμως όλοι κοιταχτήκαμε -ξέροντας- στα μάτια ,οι θαρραλέοι χαμογέλασαν καθώς περνούσαν. Το πλακόστρωτο,αν δε πατάς στις γραμμές, ακούγεται σαν πλήκτρα πιάνου κάτω απ' τα πόδια σου. Σήμερα, ένιωσα για λίγο συνωμότης, ακέραιο σημείο του σύμπαντος. Η συνάντηση μου με τους άλλους σχεδίαζε αχνούς, πρόσκαιρους αστερισμούς, μέχρι να στρέψουμε αλλού το βλέμμα ή να χάσουμε την αλληλουχία των βημάτων μας. Τα ερείπια, πιο ζωντανά απ' τα κατοικημένα σ' αυτό το δρόμο, με χτυπάνε ελαφρά στη πλάτη, θυμίζοντας μου την ιστορία της πόλης. Τίποτα και κανείς δεν είναι περιττός. Ακόμη κι η διαδρομή απ' τη Καβαλλότι στην Ερεχθείου κι ύστερα το μεγαλείο της Τσάμης Καρατάσου, είναι από μόνη της μια φυσική ιεροτελεστία. Σε προετοιμάζει,σε προσανατολίζει,σου δείχνει πως όλα είναι εντάξει, σε εγκλιματίζει επειδή εκείνη το θέλει, ανοίγει το κινητό σου και βάζει τη δική της μουσική.