ολο κατι θελω να πω,καπως να καταλαβω τι ειναι αυτο που μου λειπει.θελω πισω κατι,θελω πραγματα,θελω αυτη τη θαλασσα να μου γεμισει το δωματιο κι αυτο το δεντρο,να μπει στη μεση κ να μην αρχισει τιποτα.δεν εχω παραπονο,καθολου.ομορφα ειναι.να μπορω να γινομαι μπλε κ να μπαινω μεσα στις φωτογραφιες-ποσο χαρουμενοι φαινονται-να παγωνω την ευτυχια,να παιζω στ δαχτυλα αυτο π λεω πως με ανησυχει,να μην ανησυχω, να μην κοιμαμαι,να αφησω πισω τη χαρα και τη θλιψη του καθε καλοκαιριου,της καθε μικρης μου αναμνησης,ναι, απο αυτες π βαρεθηκες να θυμαμαι.
μου τελειωσαν 3 μηνες,δεν εχω αλλους να μοιραστω,μου μεινανε μονο λιγες μερες,
και τωρα πρεπει να τραβηξω απ τ μανικια,απ τσ ραφες,να ξηλωσω τν θαλασσα,τη ζεστη,την αμμο στα μαλλια μου,το βιβλιο μ πιτσιλισμενο απ οση θαλασσα δε προλαβα να χωρεσω.να τα στριμωξω και να τα χωρεσω μαζι με μενα,σε λιγες,πολυ μερες.
δεν ειναι αυτο το προβλημα μου.το προβλημα μου,αν θες να μαθεις ειναι οτι δε θα προλαβω.δε θα προλαβω να θυμαμαι τι μου αρεσε φετος.ουτε τι ειναι το χθες που μολις το εχασα.
δεν εχει καμια σημασια μικρο μου,καμια.οτι ητανε χθες,καλο ειναι να το καρφιτσωσω,να το λιωσω αν θες,πανω στο τζαμι σαν μια μικρη μυγα,να το αφησω εκει ακλωνητο,αυτο με εφτιαξε,αυτο με εκανε να στεκομαι εδω. ισως αν ειχα πισω αυτη τη μικρη λεξη που καταλαθος γρατζουνισα πανω στ τζαμι μου,αν μου την εδινες πισω,πιο απλα,πιο δυνατα,να ταν αλλιως. μπορει και τωρα να ειναι ετσι,κι εγω να μην το εχω καταλαβει.
δε ξερω τι να σε ρωτησω...παντως εχω την απαντηση.την ειχαμε φτιαξει μαζι,δεν θυμασαι?μια νυχτα πολυ δικια μας,ειμαι σιγουρη πως δε θυμασαι. καληνυχτα,κουραστηκα.με κανεις να μιλαω πολυ. με κανεις να μου λειπουν πραγματα που ειχα ξεχασει.τελικα μισω το καλοκαιρι,με εκανε ψευτικη.με εκανε να σε θυμηθω.
αυτο που εψαχνα δεν ητανε το τζαμι μου.τρεχει αυτο που εψαχνα,τρεχει π παιρνει χιλια δυο σχηματα,αλλαζει,γινεται αυτο που μου λειπει.γινεται το τραγουδι π δεν εχω αγαπησει ακομα,μετα γινεται η αμμος,τρυπωνει στ βιβλιο μ,κανει την μουσικη π αγαπησαμε μαζι,αβασταχτη,κανει τον νου μου κλειστο κατω απο χιλια λουκετα και κλειδαρες και με πεταει ψηλα και μετα παλι μεσα στη θαλασσα.κ ειναι τοσο ωραια.τοσο ασχημα ωραια. οτι δρομους ειχα ν ανοιξω τσ ανοιξα για τσ 3 μηνες μου.και για τα λιγα μου χρονια.ευκολα ητανε.μου τα εκανες πολυ δυσκολα.καμια μερα μπορει να ναι και σημερα,θα σε πεταξω μαζι με τσ φιλιες σου στο πιο βαθυ αμπαρι που διαβασες ποτε σου.και θα ειναι ωραια.θα ειναι πολυ ωραια.