"I mean yes,we are sinking,but the music is exceptional"

το δασος,το καστρο,το κλειστο δωματιο
ολος ο κοσμος μας,μια μικρη φυσαλιδα
γεματη πεφταστερια,κλαδακια,και λεπτα κατατασπρα χερια
θελαμε βλεπεις,να δειξουμε μια αγαπη πιο μακρινη
εναν κυκλο πιο οργισμενο,πιο αγριο
και τωρα δες...
ψαχνω τους πινακες,τους σχεδιασμους,
σε κανεναν χαρτη δεν εχει μεινει σημαδι μας,
σε καμια σημειωση δεν ειναι τ'ονομα μας.
μονο εγω,ηταν παλια
θυμαμαι
μπορουσα ν'ακουσω τη μουσικη
και τους ψιθυρους των ματιων μας,
οπως επλεαν απαλα,ανεγγιχτα
σε κατακοκκινους ουρανους
και βιαια πατημενα πληκτρα.

δε μπορω να θυμηθω καποια φορα
που να μας ονειρευτηκα ολοκληρους.
καθε φορα,κατι λειπει.
ενα μανικι την μια φορα,
την αλλη τα γονατα σου δεν εχουν χρωμα,
η το σεντονι γλιστραει ολη την ωρα απο τους ωμους μου.

Ηταν κατι βραδια,οχι τωρα,πιο παλια
που ηθελα να σκισω τη λογικη σου σε κομματια
ηθελα να τη κανω παθος,να αφησω τα δαχτυλα μου να τραβηξουν τα ερωτηματικα σου μεχρι κατω.
ηταν εκει ομως,ο θωρακας σου,κυλαγα απαλα μεσα απο τα πλευρα σου
μια ανεπαισθητη ανασα.

αλλες παλι φορες,εκανα την μαγισσα.
μιλουσα με μεταφορες,και εβγαζα τα φωνηεντα απ' τις λεξεις.
οταν αφησα καταλαθος κατω απ'το κρεβατι ενα απ' τα φαντασματα σου,
μου ειπες πως δεν μπορω να ξαναπαιξω ποτε ξανα αυτο το παιχνιδι.


αν μισοκλεισεις τα ματια σου,τα φωτα του δρομου,
γινονται αμετρητοι καημοι,στο γυρισμο,για το σπιτι