"...κάποιο μινόρε της αυγής ..."

εφτασε ο καιρος να σταματησουμε να μιλαμε τοσο.
"οτι,τι?"
"οτι φυσαει πολυ"
πολλες χορταστικες ανατολες,κι εμεις κοιταμε τα τσιγαρα μας
τοσες αγρυπνιες-μα επρεπε να προσεχουμε
πως θα μπει ο πρωινος ηλιος,απο ποιες σχισμες
σε ποια στιγμη πρεπει να αδειασουμε το τασακι
σε ποια αλλη να αναταποδωσουμε τις χειρονομιες της θαλασσας
τ'αστερια εγιναν αφιλοξενα εκεινο το βραδυ,
τα πεφταστερια,μου κατατρυπησαν τα ματια.
εδω φυσσαει,και δε φτανουν τα ρουχα μου να ζεσταθω.
μου ειπαν πως καποιος επαιξε την τυχη μου στα ζαρια,
κι ηταν πολυ αργα,ειχε περασει η ωρα,δεν βρηκα απο ποιον να τη ζητησω.

με εφερες γρηγορα μεχρι εδω..
μα ειναι τοσο ομορφη αυτη η νυχτα
φωτεισμενη,φρεσκοπλυμμενη
να δεις που δε θα ξαναχρειαστουμε τιποτα
μονο μια λιμνουλα θαλασσα
κι αυτο το ολοστρογγυλο φεγγαρι να χτυπαει στα νερα της

δε βρισκω το χερι σου,σκοτεινιασε,ξεχασαμε
δεν θα σαι ποτε φιλος,θα εισαι ποιηματακι,μικρο και προσεχτικα θαμενο στο τετραδιο μου
την ωρα που σηκωνεται ο ηλιος,δεν υπαρχουν νικητες και ηττημενοι
ερχομαστε κοντα,μονο για να ξαναφυγουμε-ετσι,προσχεδιασμενα
παυει ο ανθρωπος να υπαρχει
οταν κοιταζει συνεχεια, μονος, τοσους ηλιους να αναδυονται απ'τα νερα

φυσαει,κι η αμμος εχει τρυπωσει στις πιο απανεμες γωνιες μου
και βιαζομαι πολυ σημερα,να κανω στην ακρη αυτα που νομιζα ξεχασμενα
να τα σκεπασω βραχια και να αφησω πισω μια παλια ξεκουρδιστη κιθαρα

ποτε δεν ζησαμε στον τοπο που επρεπε
γραψαμε τοσους επιλογους,χωρις να ξερουμε πως ν'αρχισουμε
με τοσο αδικαιολογητο φοβο κι αραδιασμενες πολλες και κακομεταφρασμενες συλλογες ποιηματων στο τραπεζι
δε ξερεις τι απ'τα δυο πειθει περισσοτερο
να σαι φανταχτερα δειλος,ή ο,τι χαθηκε στο ποιημα?

κοιταχτηκαμε για λιγο,υστερα απο αμηχανια,ο ενας εστρεψε το βλεμμα δηθεν αδιαφορα στα καγκελα του μπαλκονιου
το 'ξερα ομως,πανω στα χειλια σου ειχε χαραξει ενας σαμανος τις προσευχες του
κι αυτη η γη του τοπου μας,δε θας σ'αφησει να μη λυγισεις,
να μην ανασταναξεις πανω απ'τα φυκια και τα ελατα

τι να μου κανει το ελαφρυ σου περπατημα καλε μου;
στην αρχη,ισως και να ταν αρκετο
οταν κανεις δεν θα στεκοταν ν'ακουσει τον δικο μου βηματισμο,
τις στιγμες που ακολουθουσα με τα ακροδαχτυλα μου το περιγραμμα του σωματος μου
πριν κατεβουν ολα τ'αστερια να μου δειξουν το δικο σου,
θαλασσοστολισμενο,
με την γυαλαδα των κυμματων στο ασπραδι των ματιων σου
θα ξεχαστουν ολα,γιατι ποτε δεν υπηρξαν
δειξε μου,κατω απο ποιες πορτοκαλιες,να σε παρηγορησω?
με ντεφια και μαρακες,θα κλεισω τις ανοιγμενες σου πληγες,και με μεγαλα πλατανοφυλλα θα φερω τους αερηδες μεχρι να αποκοιμηθεις
μετα θα χω χρονο,να διαλεξω το σωστοτερο μονοπατι
να κοιμηθω σε φωλιες αετων
ωσπου να ρθει το ξημερωμα,με τα βαρια του τρεμαμενα μινορε
με τ'αδειασμενα μας μπουκαλια πεταμενα σε μιαν ακρη
πες μου,μπορει ν'αποφυγεις τ'αναποφευκτο?
μικρο μου γιασεμι...