Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

"Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα"

οταν πεφτει ο ηλιος,η καρδια μου ξαλαφρωνει.
Αυτο το καλοκαιρι ειναι παραξενο
κι εγω προσπαθω να δω οσα πιο πολλα ηλιοβασιλεματα προλαβω
Αιτιες δεν υπαρχουν,και για να μεινω ελευθερη,δεν τις ψαχνω.
Ετσι,μετεωρη,στα σκοταδια,πιο ισσοροπημενη απο ποτε, ραβω κι ανοιγω τις κουρτινες μονη μου.
Οι προσπαθειες μου,καποιες φορες θεαματικες και πομπωδεις,εχουν στοχο τις βαριες κουβεντες που πρεπει καπως να ειπωθουν.
Με την ελευθερια μου,καθε πρωι,δεχομαι το ξημερωμα σαν εργαλειο.
Να μαζεψω τους αλλους που πεφτουν,να βγαλω φωνη απο το κεντρο του σωματος μου
και στην γωνιτσα της πτωσης των αλλων,να κανω λιγο χωρο για τον εαυτο μου,να μαζευτω.
Ο αναιπαισθητος καλοκαιρινος αερας,μαζι με τη ζεστη,παιρνει απο πανω μου τον δισταγμο,την περισσεια , και καθεφτιζει απαλα στα νερα τον γυμνο μου εαυτο .
Οσο περναει ο καιρος,ξιλωνω οτι θυμαμαι απ'τ παλια,και ραβω ενα ζωτικο σκοταδι,μια ανεγγιχτη επιφανεια,ετοιμη να γραφει με νεους κανονες
Ο κοσμος απλωνεται οσο περισσοτερο μιλαει κανεις γ'αυτον,οι ιστοριες που διηγουμαστε ο ενας στον αλλον,προβαλλονται με λεπτομερειες στα καφε,σταματαμε να ξεροβηχουμε,κι αρχιζουμε να ερωτευομαστε,μετα απο καιρο.
Ολο δε θελουμε να φυγουμε,αλλα ο δρομος φταιει,που ειναι ενοχλητικος,παραφορος,κι ανθεκτικος σαν Αυγουστος στην πολη.
Εχουμε διαβασει τοσα αποσπασματα,και τα ραφια στο σπιτι μας ειναι γεματα ανθολογιες,
σπαστα κομματια ενδοξων εποχων,χωρις παρελθον και μελλον,σαν χειροβομβιδες.
Αν καποιο βραδυ,τυχει να βρεθουμε μονοι κατω απ τον ουρανο,θα ψαξουμε για πεφταστερια και one night stand ευχες,και με τ'ακροδαχτυλα θα κανουμε πως αγγιζουμε απο μακρια τα παραθυρα των απενταντι σπιτιων.
Αυτο το καλοκαιρι,δε μπορω να το συγκρατησω,γιατι δεν ειναι σαν τ'αλλα.
Ακομη και το παγωτο εχει αλλη γευση,λιωνει διαφορετικα
Οτι αρχιζω,με παει εκεινο καπου αλλου,μακρια απο την αρχικη του διασταση,κι οτι τελειωνω-πραγμα σπανιο-μπαζει απο χιλιες μεριες.
Με παρεα,εχω κοιταξει καθε μερος γι αδικαιολογητους χωρισμους και χαμογελα τυπου prozak, και μονη μου εχω θυμηθει κι εχω ξεχασει και ξαναθυμηθει,να αλλαζω δερμα καθε που αρχιζει να σηκωνει κυμα.
Μια μοναξια,τελειως δικη μου και ανιδιοτελη,αυταρκης λοιπον,αυταρκης με μικρα κ απαραιτητα χαστουκακια απ' τους αλλους ανθρωπους.
Οι αυτοκρατοριες εχουν γινει θεορατες και παναχρηστες,δεν γινεται να μην ερωτευτεις ,σε εναν Ιουλιο σαν κι αυτον.
Η ποιηση,σαν φυσικη καταστροφη,γινεται ομπρελα κατω απο τις βροχες που ρεουν στις φλεβες μας,και μας ξεπλενει,στεγνα.
Να μην εχω αναγκη κανεναν.
Το λεω απο μεσα μου,καποιες φορες το ψιθυριζω,συγκινημενη απο την ορμη,και τον τροπο που σαλευει η ψυχη μου κατω απ' το τοσο φως..
Οταν φυγουν ολα αυτα τα σκοταδια,πειτε μου,τι θα σας μεινει?
Εγω αν το βραδυ ξυπνησω μεσα στον υπνο μου,η ησυχια,θα με δυναμωνει,οσο ξενα κι αν ειναι τα πραγματα,θα γυρναω πλευρο,θα σκεπαζομαι λιγο καλυτερα,μεχρι να με παρει ο υπνος,με το φως απ'τα τοσα καλοκαιρινα ηλιοβασιλεματα και τη ζεστασια των ανθρωπων που δε γνωρισα,αλλα αγαπησα,να μου κρατανε συντροφια.

2 σχόλια: