2.04

Κουράζομαι σου λέω..
Τα λάθη μου τα έχω μάθει πια, και να που τα κοιτώ στα ματιά.
Μεγάλα μάτια, φωτίτσες ,εμπνεύσεις –λάθος κι αυτό, ε?
Βάρυνα σιγά σιγά, έμαθα να ακυρώνω ,
να γελώ εκεί που γελουν,να κλαίω γιατι δεν μπορεί, αυτό είναι που χρειάζομαι..
δυο λέξεις μου λείπουνε πάντα πριν χάσω την στιγμή ,την μυρωδιά,
δυο λέξεις για να χωρέσω έναν κόσμο, που κάνω κάθε βράδυ δικό σου!
Σφήνωσα στις άκρες του μυαλού μου σκληρές παρωπίδες παρμένες απ τα χαμένα,
Να μην ζήσω ούτε μια στιγμή αυτά που δεν λέγονται,
Ν’ αγαπήσω κι άλλο κάτι που δεν είμαι εγώ, άλλα δεν είσαι κ εσύ,
Κάτι που δεν γεμίζει τον χώρο – μην πεις πως δεν ξέρεις –
κάτι που συμβαδίζει με το άψυχο της ψυχής,
(ναι μα δεν ξέρεις πότε που είναι ψυχή σου, ξέχασες που την έχωσες,
Στα ποτάμια, πίσω απ τις σκάλες-αυτό που μετράει είναι πως δεν την βλέπεις και πολύ συχνά πια.).
Σκέψου να πρέπει να σκάψεις ένα φεγγάρι
για να σου πουν πως δεν θα βρεις στους κρατήρες αυτό που δεν σου έδειξαν να νιώσεις,
πως κάτω απ τη σκόνη δεν είναι τα ηφαιστειακά χρόνια που ξενερωμένος
σπασμωδικά, σαν ομίχλες ξεθώριασες,
και πως θα το βρεις το χαμένο, που ούτε θυμάσαι τι σου είχαν πει να χάσεις.
Στα κρυφά κάποιο βράδυ, μπορεί να τυλιχτεί κάνεις
με την κουρτίνα που κρέμεται στο παράθυρο, από το γνώριμο ξύλο της,
να την φέρει δυο-τρεις φορές γύρω απ το σώμα του, να τη δαγκώσει να πάρει σχήμα,
και να κλείσει τα μάτια.
Ξέχασε τελικά πως του μάθανε να ονειρεύεται?
Μα αυτός τώρα έφυγε…
Δεν κοιτάς τα χέρια του που γίνανε σκοτεινιά?
Τα πόδια γλαροί?
Το στήθος του πήγε και κούρνιασε το χνότο του κάτω ,σ το πεζοδρόμιο του δρόμου του…
Τα μάτια τα βλέπεις?
Δυο σπίθες τσιγάρου να σου φέγγουν το δρόμου ώσπου να βρεις το τρένο…
Που λάθος φίλε μου? Μα ξεχάστηκα… κανείς δε στο ‘μαθε αυτό…