ξερεις τα παντα για μενα.
ξερεις πως διπλωνω τα ρουχα μου,
και πως δε μου αρεσει ο καφες.
ξερεις καλα ποσο μου αρεσουνε τα σαββατα
και ποσο μισω το αριστερο μου χερι.
εισαι ενα παιδι.ενα αγουρο μικρο παιδι.
δε σε ξερω ακομα,ουτε τ'ονομα σου.
μαλλον δε θα σε συναντησω.
μπορει να σε εχω σπρωξει καποιο πρωινο για να περασω,στο μετρο.
εισαι μεσα σε αυτο που τωρα ξεκιναω.το νιωθω πως εισαι.
δε θελω να σε μαθω.δε θελω να με κανεις ευτυχισμενη.
θα γινει,αλλα τωρα δε θελω.
θελω να ειμαι φτιαγμενη απο αερα.φτιαγμενη απο αγγιγματα,φτιαγμενη απο αισθηματα.πληγωνομαι τοσο πολυ που πρεπει να πω αντιο...
κανενα αντιο δεν ειναι ανωδυνο,καμια τελευταια κουβεντα δε πονεσε τοσο..
θα σε μαθω...θα αναγκαστω να σε μαθω..
τα ματια σου θα χουν σπιθες,το σωμα σου θα ειναι δυνατο.
θα σαι φιλος,εραστης,μητερα,θα σαι πετρινος.
θα παρω δυο βαθιες ανασες,θα ριξω απ τα χερια μου τους μικρους μου εθισμους και θα σου πω : " ακολουθησε με.καιρος ειναι."
και τελικα θα ερθω εγω απο πισω σου.
εξω,τα φυλλα κιτρινιζουν , οι ποιητες λιωνουν πιο γρηγορα απ το χιονι.
εξω, το στομαχι τους δενεται κομπος οταν θυμουνται.
δεν πιστευω στις δευτερες ευκαιριες,εδωσα μια πολυ ομορφη υποσχεση.
να νικησω τον θανατο με οτι μου βρισκεται εκεινη τη στιγμη στα δυο μου χερια.
με μια καρδια,με εναν στιχο,με ενα μικρο μικρο βοτσαλο..
η κουκλα που αγαπουσα στα παιδικα μου χρονια,πεθανε δυο φορες.
το θεαμα με εξαντλουσε και μονο που το κοιτουσα..
μικρη κουκλιτσα -ροζαλια την φωναζα-με τα παραμορφωμενα της χερακια να κρεμονται,και το ξεθωρισμενο φορεματακι της,και την μια κοτσιδα της κομμενη..
ητανε ενα δικαιο τελος,ενα τελος ισο και παραλληλο.
οταν σε συναντησω θα στην δειξω,ειναι ακομη καπου στην ντουλαπα μου.
καποτε ημουν ενα παιδι των αστεριων,μετα εγινα παιδι του ιδιου μου του αιματος
τωρα πια παιδι του κοσμου.λιγο πιο πανω απο τον χαμηλοτερο λοφο,λιγο πιο κατω απο τις παπαρουνες.
τα δακρυα μου,θα φυτρωσουν μικρες κιτρινωπες τουφιτσες,δροσερες,φρεσκοπλυμμενες,
γεννημενες απο τον πιο φωτεινο γαλαξια.
χωρις μικροτητες.πολυ πολυ σεμνα,με μεγαλη ταπεινωση.αλλα με αυτογνωσια.
θα ναι σαν παγωμενα αστερια,ετοιμα να τα κρατησεις στα δυο σου χερια,και να τα λιωσεις με ενα απλο φυσημα..
ελπιζω να μαστε μαζι τοτε..ελπιζω να μου βαλεις να ακουσω αυτη την πανεμορφη μουσικη που ακουω τωρα....
ελπιζω να μην αργησεις πολυ,εχω τοσα να ζησω,εχω τοσα αστερακια να φωτισω.θα με αγαπαω και θα με πονω μεχρι την τελευταια στιγμη,ηρθε ο καιρος να με φροντισω.
αν φερεις αυτο που νιωθω λιγο πιο κοντα στα ματια σου,θα διαβασεις την λεξη "χερι"
καμια αλλη λεξη,μονο αυτη.θα νιωσεις ωραια,μπορει οχι και τοσο.
αν το πλησιασεις στο αυτι σου θα ακουσεις τζιτζικια,και κυματα,και ενα απαλο γελιο.
αν το μυρισεις,θα σε κανει να σκεφτεις την δικη σου πρωτη αγαπη..
ολα θα περασουν,ολα ειναι εδω...σε κανεναν δεν ανηκω,ετσι εμαθα ν'αγαπω..
ημουν παιδι των αστεριων,οπως ησουν κι εσυ,κι ο διπλανος σου..
ημουν ενα μικρος δρομος,ημουν ενα στενος στενος διαδρομος,καιρος να ανοιξω,να ραγισω τοιχους..προσεχε τι ευχεσαι...
αυτη η μουσικη ειναι φτιαγμενη για να μην τελειωσει ποτε,να μην θες να φτασεις ποτε.
η μεγαλυτερη αυτοθησια,απο ανθρωπους,κοινους ανθρωπους,γυμνους σαν εμας τους δυο,δεν ξερω αν ειναι υποφερτη..
δε ξερω αν ποτε θα σε βρω στα βηματα μου,αν θα σε προλαβω..παταω ακριβως πανω στις πατημασιες που αφησες στο χιονι,υστερα στο νοτισμενο χωμα,στα αγριολουλουδα και στην ζεστη αμμο.κανεις απο εμας δε πεθανε για βασιλιαδες και ανακτορα,ολοι πεθαναμε για τον φτωχο,για τον ζητιανο,για τον σαλο..
δε θελω να ξαναζητησω αδυνατα πραγματα,δε θελω να ξανανεβασω τις απαιτησεις μου ψηλα,καλυτερα μεσα σε ενα νοητο πλαισιο. οταν κατι τεελιωνει,το νιωθεις. αφηνει μια γευση που σπαρταραει στον ουρανισκο..μια ολοκληρωση,κι ενα παθος,μια λαχταρα,και σιγουρα εναν αδικημενο,και βαθια πληγωμενο..θα παρει καιρο,αλλα δε θα με νοιαζει πια..ξαφνικα,κανεις δε περναει και την καλυτερη περιοδο της ζωης του αυτες τις μερες.
κατι βρηκαμε,κατι μας ξεφευγει,κατι παρατησαμε,κατι σταματησε να μας συγκινει.
αδειες μερες..οταν γεμισουν τελειως,τοτε θα καταλαβω τι εγινε.
ελπιζω να σε προλαβω,στο χερι μου ειναι.πρεπει να λυσω τα σκοινια και τις κορδελες που με κρατανε,που χουνε πιασει γερο κομπο,ακριβως κατω απο το στηθος μου,τον θωρακα μου,εκει στην μεση.πρεπει να μαθω να κλαιω οταν ακουω αυτη τη μουσικη,πρεπει να μαθω να σηκωνω στα χερια μου τοσο μεγαλα αστερια. νιωθω το κεφαλι μου να ανατριχιαζει,το στομαχι μου να λυνεται.σιγα σιγα,υπομονη,κανε υπομονη..ταπεινωσου..ησυχασε,θα ξαναγεννηθεις για να ξαναπεθανεις,αλλα αυτο δεν εχει σημασια τωρα...θα ξαναγεννηθεις...το σαββατο θα ξαναγεννηθεις..το σαββατο θα εισαι ειλικρινης με το σωμα σου,το σαββατο θα εισαι ειλικρινης με την σοφια που αρνησαι να δεις..καλημερα σας,ειμαι η σοφια.οχι η ανω τελεια,αστα αυτα.η σοφια.κοιταξτε με δε φοραω ρουχα,ειμαι εδω με τα μαλλια μου,και τα νυχια μου,και τα δαχτυλα μου,και τα δοντια μου.μπορειτε να με βαλετε μεσα? δεν εχω τιποτε αλλο να σας δωσω,ειναι νωρις,ζητω συγγνωμη.ειμαι η σοφια.σας ευχαριστω για τον χρονο σας.η αθηνα εχει πολυ ομορφους ανθρωπους.ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας.δεν εχω τιποτε αλλο,συγγνωμη.θα γυρισω παλι ντυμενη.ευχαριστω πολυ,και συγγνωμη.