δεν εχω αναγκη απο νεραιδες,ουτε απο μυγιαγκιχτες πριγκιπισσες,ουτε κουκουλωμενους επαναστατες μονο μουσικη και μουσικη και μουσικη
και θα ναι κριμα,θα ναι τοσο κριμα,να μεινουν πισω οι τραγικοι μας ηρωες,εκεινοι,οι δυνατοι,που βραζουν κατω απο τα μαρμαρα,και ανατελουν καθε δυση
και τα παιδια,τοσα παιδια χαμενα,απο πολυ νωρις
που μια σονατα,απο ενα αερακι,μια μυρωδια απο γιασεμι,κι ενα δυστιχο με το νοημα της ζωης,δε βρεθηκε να τα κρατησει,δε δωθηκε
θαφτηκε σε μια ταξη με τοιχους νοσοκομειου,μεσα σε ενα σπιτι χωρις το βλεμμα
εξω απο τη σφαιρικη,ολοστρογγυλη δυνατοτητα του κοσμου
σαν τα αστερια,καυτα,μικρα παιδια,ηρωες μιας συγχρονης τραγωδιας,τοσο δυσβασταχτης που ξεχασαμε να κοιταξουμε,το φταιξιμο ειναι πανω μου και πανω σου,σαν αστερια σου ειπα,
σαν μικρα μικρα αστερια,ακλονητα,αξια,πανιερα,με πυρωμενους γαλαξιες,και σκεπασμενες χιονοστιβαδες
μη κοιτας οταν γραφεις,μην το κοιτας,
μην αφησεις το μολυβι να σου φυγει
αυτο θα ναι κριμα,
να μη διστασεις
να πεις μια φορα και δυο φορες
δυνατα,απ εξω σου
οτι ολα ειναι εδω,εδω γυρω,ειναι φωτογραφιες,και ειναι παραδοση,ειναι σα να φυτρωσαν οσα αγαπας,μεσα στη μητρα με σπορους απ τον Σειριο,με κρατηρες
χωρις σβησμενα ηφαιστια,με παιδια,που εχουν απ τη γεννηση τους την εκρηξη να κυλαει στις γαλαζιες τους φλεβες,και στα κοκαλα στο λαιμο τους
με πολυ μουσικη,και πολλους αναγραμματισμους,και πολλα συνθηματικα,και την γνωση,
την θαλασσια γνωση,λουσμενη και κεντημενη με νερο και κυματα,και λουλουδια,
την γνωση της εμπιστοσυνης,της δυναμης της αγαπης,
τη γνωση οτι δεν ειναι πασέ να πεις σ αγαπαω,δεν ειναι μπαναλ
ειναι η δυναμη σου,και η δικη τους αποτυχια,ειναι η ευκαιρια σου να αγγιξεις το αιωνιο,το συγκλονιστικο,το ατρανταχτο
που στο κρυβουνε,και με το καιρο εμαθες να το κρυβεις απο μονος σου
ποσος καιρος πρεπει να περασει,ποσο αιμα να χυθει,ποσες μερες πρεπει να χασεις,για να καταλαβεις,να παψεις να το κυνηγας,να το παρεις αποφαση οτι ειναι εδω,καθεσαι πανω του και κανεις οτι δε το βλεπεις ανθρωπε μου,κανεις οτι θα φερεις εσυ τη δικη σου προσωπικη και ανιδεη επανασταση,με χαμηλωμενο βλεμμα,και λερωμενη ψυχη,χωρις καθαροτητα,χωρις γνωση κι αυτογνωσια και κουραγιο,μεσα απο το γραφειο και μεσα απο ενα χυδαιο δεκαπενταμελες,με καφεινη,με ψευτοχαμογελα,και κει ψηλα να φυτρωνουν ελατα και να ξεχυνονται πεδιαδες,και να μην βλεπεις,να μην θες να δεις,κι αυτο που με πληγωνει ειναι οτι δεν εχεις κουραγιο να δεις,διαβαζεις αυτο που λεω και παλι δεν αγαπας,δεν αγγιζεις,δεν περνας καν ξυστα,τοσα παιδια πρεπει να χαθουν,τοσος κοσμος να παει χαμενος οπως χαμενος γεννηθηκες,και να μην εχει ακουσει εναν στιχο,ενα αγγιγμα να μην εχει παρει απο σενα,να κρατηθει,να σε βλεπει λαμπερε μου επανασταση με τις κραυγες των ζωων,με το σκισιμο του φοβου,να κραζεις για καποια αλλη ζωη,για καποιους θανατους που δε ξερεις τι θελουν να πουν,να διαβαζεις καποιο βιβλιο,και παλι να μην ξερεις τι παει να πει,να πληττεις,να βυθιζεσαι σε μια ραστωνη που τελικα θα αποδειχθει αξιεπαινη,να μην μπορεις να θυσιασεις,να μην μπορεις να κουνηθεις απο τις ψευτοιδεολογιες σου,γιατι καταλαβε το,ιδεολογιες δεν υπαρχουν,υπαρχουν καβατζες ομως,υπαρχουν πολυ ομορφα σκαλισμενες ασπιδες,να σου κρατανε πισω απο αυτες τον αληθινο κοσμο,να λες οτι ζεις τη ζωη,οτι αυτοι φταινε,αλλα βαζεις το χαλικακι σου,και μετα ολοκληρο βραχο πανω στα ομορφα,πανω στ'αγαπημενα σου,αυτα που σου χαριστηκαν κι αρνιεσαι να δεις,λες οχι στη σιωπηλη διαμαρτυρια,στη σιωπηλη αντισταση,στην ουσιαστικη,ακραδαντη και απαραβατη γαληνη,βουτηχτικες σε αυταπατες,σε μια γιγαντια διαφημιση,πολυ δυνατα φωτισμενη,σου τρυπαει τα ματια και εσυ κανεις ηλιοθεραπεια στα βαρια της φωτα,πως να αντεξεις το απλο κι απαλο φεγγαροφωτο,πως να μιλησεις για το θεατρο,που δε ξερεις πως να ζησεις και πως να πεθανεις.
καθε βραδυ πεθαινεις αργα,κι ανασταινεσαι το αλλο πρωι,βαζεις το μαγιο σου και κατεβαινεις στη πορεια,και δε ξερεις τι ψαχνεις τι φωναζεις,και με γεμιζεις απογοητευση.
κι ολα ειναι εδω,ολα ειναι εδω,ολα ειναι εδω.δειξε μου εμππιστοσυνη,τα χω δει,εχω αγγιξει λιγακι το αλεφ,εχω ριξει μια κλεφτη ματια.πες το μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου