το κυβικο δωματιο

Αθελα μου,εφτιαξα με χαρτονι και γρασιδι μια συνομιλια.
θαυμασα την απαλοτητα και το τρανταγμα του "μετα"
και χωρεσα την μικρη μας συναντηση στο "μ"
ειχα μια σχετικη αισθηση του χρονου,ανωδυνη και διαφανη
με την νοσταλγια του ασπρου δωματιου και την ταλαιπωρημενη λαμπα που χασκει απ το ταβανι
οι σταγονες που επεφταν στον νεροχυτη,σαν να κρατουσαν τον ρυθμο,την συνοχη του συμπαντος,διαβαζαν τις λεξεις,την υπαρξη,την παγωμενη ωρα στις τεσσερις το πρωι
σαν ενα λαμπακι στο ασπρο δωματιο,ενα λυτρωτικο μα ενοχλητικο κεφαλι
που σπαει το ασπραδι της σχετικοτητας.
ενας φιλοσοφος που εκανε τον γυρω του κοσμου,,κατεγραψε με καθε λεπτομερια και με ολες τις αισθησεις του οσα ειδε.λενε οτι δεν βγηκε ποτε μεχρι την εξωπορτα του σπιτιου του.
το δωματιο ειναι ασπρο,και η προσπαθεια σου τοσο αστεια να ορισεις το συμπαν.
σαν τεντωμενο δερμα, σαν τη στιγμη που ενα πρωινο ονειρο ξεθωριαζει ,και αναβλυζει,ενα κρισημο σημειο του αινιγματος.
κοιταζω γυρω μου.δεν γνωριζω,και πολυ ταπεινα,θελω να γονατισω κατω απο την λαμπα.
αφηνω το φως της λαμπας, να ρεει αναμεσα στα δαχτυλα μου,κι ακολουθω τις κινησεις,ενας χορος δρασης-αντιδρασης,οι λεξεις με ολη τους την γυμνια χτυπανε πανω στα τοιχωματα του ευφλεκτου και ευελικτου κυβου μου,σαν να ζηταν να τον κατασπαραξουν,αλλα δεν τολμουν,ειναι κατασπρο το δωματιο.
καποιοι αρνουνται να αποδεχτουν,πως ποτε δε συναντηθηκαν,τελικα η συναντηση χαθηκε,και ξαναπλαστηκε απο το εξαιρετικο ταλεντο ενος χαρτοκοπτη,πανω στις γραμμες ενος τετραδιου.υπαρχει?δεν υπαρχει?καθε κοψιμο,μια διακριτικη μετατοπιση,μια αφηγηση,μια παρασταση που δεν θα ανεβει δευτερη φορα.
απο την αλλη,η σιωπη εχει αποδειχθει πολλες φορες προτιμοτερη,πολλες φορες απλως χρειαζεσαι τα ποδια,και τη μεση,και το στηθος,και το κεφαλι,για να σπρωξεις τις χαραμαδες αυτου του δωματιου-και την λαμπα φυσικα,να την τραβηξεις με τα δοντια-για να κανουν χωρο οι λεξεις και με θρασσος να περασεις αναμεσα.
ο καλυτερος μου φιλος,πολυ αδιακριτα,βουτηξε στον κυβικο μου χωρο,χωρις ερωτησεις,αυτος ο πετρινος δευτερος μου εαυτος,ακαμπτος,μα εστω φωτεινος.
η κυματιστη χορογραφια,που μου εμαθαν τα αστερια,νεοβαπτιστη,μεσα απο το σεντονι της γεννησης μου,αθελα μου και περα απο την ανθρωπινη μου θεληση,με επλασαν και με χορογραφησαν,και τωρα,μονη,τυλιγμενη λεξεις και παραγραφους,στο ασπρο μικρο μου δωματιο,απλα και πολυ φυσικα,χορευω τον χορο που σωστα και σταθερα μου χαριστηκε.
τα απομειναρια του μονιτορ ενος σιωπηλου μαρτυρα της ακμης μου,ριχνουν τα παρασιτα τους στη λαμπα.
το συναισθημα της απολυτης ευτυχιας,της ευλογημενης κοπελας,και της παρακμαζουσας αναμορφωσης στο εξωτερικου του κυβου,που τελειως ανημπορη δε μπορει να χωρεσει στο ασπρο δωματιο.ο χρονος,παρολη την κουραση του,αγκαλιαζει κι αυτος το δωματιο,σαν την υστεροφημια της λευκοτητας,και συμμαζευει τα μικρα σωματιδια που ξεφυγαν απο κατα τα αλλα αδεξια αποδοση της συμπαντικης χορογραφιας.
οταν μεγαλωσω,θελω να γινω ηλιος,και σιδερενια ακριδα.τι ημουν?φιλος?μηπως εχθρος?