βλεπω τον χρονο να απλωνει και να χανει εκεινο το περιβοητο νοημα.μολις περασουν 10 λεπτα το μονο που θα υπαρχει θα ειναι η απωλεια δεκαλεπτου κενου συναισθηματων και παραστασεων.τα μαλλια μου δεν θα παψουν να μακραινουν και θα μετραω 10 περισσοτερα λεπτα υπαρξης.μονο; βλεπω τελικα πως δεν υπαρχει ο χρονος..το μονο που ισως υπαρχει ειναι αυτη η αεναη και ελκτικη δυναμη,αυτη η παθιασμενη βιασυνη για την συνεχιση, αυτη η εξαψη για εκμηδενιση της τωρινης εκρηκτικης υπαρξης,για να γινει χωρος για να παρουν θεση οι νεες ζωες με τον καταδικο τους χρονο.
Ο χρονος ειναι η σχεση του καθενος με τους αλλους και ολα τα γυρω,ειναι θεμα αντιληψης και συναισθηματικης καταστασης του ανθρωπου.οσο ο ανθρωπος ειναι παιδι συναρπαζεται, αδημονει και αντιλαμβανεται την μεγαλωσυνη της στιγμησ! μεγαλωνοντας, συρικνωνει και καταπνιγει αυτα τα συναισθηματα ωσπου φτανει στο ταπεινωτικο επιπεδο της αποδοχης του χρονου και της υπαρξης του.αρα παυει να σημαινει οτι καποτε σημαινε για εκεινον ολη η δημιουργια και μπαινει κι εκεινη στο κουτακι με οσα το αλαζονικο ον ανθρωπος ειναι σιγουρος πως εχει εξηγησει και υποταξει...