ΚΑΤΩ

H νύχτα θα πέσει και θα είναι κατακόκκινη.
Μες το φεγγάρι το καθρέφτισμα δεν θα πονάει πια όσο πριν.
Εκρήξεις σωμάτων και φωνές παρελθοντικές!
Αλησμόνητα όλα τους!
Να βλέπω το κενό ολόμαυρο, ημερωμένο,
με τα ματιά στην άμμο,
να κλείνει ,
να μην δέχεται πια θέση,
να στο περάσω στο λαιμό να το πνίξεις με τα δόντια σου.
Θα τα μαζέψεις τα λόγια που σφιχτόδεσες και την κίτρινη αποπνικτική σου μυρωδιά!

Κάτω απ’ τη νύχτα δεν υπάρχει πια ψέμα,
δεν υφίσταται η αλήθεια.
Είσαι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος γυμνός στην ομορφιά της γεννήσεως
και στο κλουβί, στου έρωτα τις κατακόμβες κλεισμένος!

Τα ματιά σου διόλου κλαμένα .

Θα σκύψεις τότε πάνω απ’ τα βλέφαρα,πάνω απ’ τα λάθη
και ανάμεσα στου κόσμου τα σπρωξίματα - θα ‘μαστε δύο!
Θα ‘μαι εγώ και θα ‘σαι εσύ!
Εσύ το τέλος κι εγώ η αρχή!

Όταν το νιώσουμε, πως η νύχτα ποτέ δεν θα χαράξει,
Θ’ ανοίξουμε με τα χέρια μια τρύπα στον ουρανό τον μαγεμένο νυχτερινό,
και θα κλάψουμε την τόση ομορφιά,
σφιχτά πάντα κρατώντας ο ένας στο χέρι το βλέμμα του αλλού!