παρατηρώντας....

Δεν θα θυμάσαι, αλλά περνώντας τα χρόνια σε σβήσανε...
Όταν έκλεινες τότε τα μάτια το μόνο που χάραζε
ήταν το πάτωμα το καταματωμένο, το δικό σου.
Ένα κομμάτι μικρό ουρανό ήτανε να κρατήσεις και τίποτα παραπάνω!
Εύκολα πολύ, πολύ εύκολα θα τα φυσήξεις εκείνα τα «αντίο»!
Θυμήσου για λίγο τον κόσμο εκείνο από θλιμμένους και πνιγμένους στ ΄ αγκίστρια
– ν ‘αγγίξεις μιας στιγμή την φωνή σου πως χτυπάει στ’ αυτί μου!

Όλα θα τα σβήσεις, το ξέρω, το πονώ.

« Τα πρόσωπα που αγάπησα λιώνουνε!» - αυτά μου ψιθύριζες κάθε βράδυ και εγώ να μην κοιμάμαι.
Ο κόσμος αυτός ,κάτω απ’ τα σεντόνια μ’ έπειθες,
πως ρέει στο ψέμα και στις τυραννισμένης θάλασσας το βάθος
και πως η πιο μικρή σου αλήθεια κόπηκε δραματικά στα χέρια μια Πέμπτη βράδυ!

Θυμήσου ! Θυμήσου !
Τα ξεχνάς τα μάτια σου τα σκισμένα και τις ανάγκης τις πληγές και τους κήπους!
Το δωμάτιο με τρώει κάθε φορά που τρέμεις κι άλλη στιγμή.

Δεν θα θυμάσαι… δεν θα θυμάσαι…
Αλλά ποτέ όσα άφησες, την φαντασία και την πλάνα σκέψη,
δεν θα τα κρύψεις κι αυτά στη γωνία!
Λέω πολλά και τόσα πολλά είναι που δεν θα πω, όταν πατάω με το ένα πόδι στα γινόμενα.

Θα τον ρουφήξεις τον πόνο το ξέρω – τα χέρια σου πάντα ήτανε δυνατά,
Και το μυαλό, το μυαλό κοροϊδεύει και δραπετεύει
– οι φυλακές του σώματος πώς να το πείσουν;

Δεν θ’ απαντήσω ποτέ όταν αγωνιάς για όσα έκανες και δεν θυμάσαι.
Καλύτερα εγώ παρά κι οι δυό μαζί.

Αγαπάω τις τεράστιες και θανατικές μας στιγμές
όσο φοβάμαι μην δω να ραγίζει η μικρή σου ψυχούλα.
Ποτέ ποτέ ποτέ δεν θα γίνεις αυτό που νομίζεις πως βλέπουνε οι άλλοι σε σένα! Πάντα αυτοί οι λύκοι και τα κοράκια!

Είσαι η καθαρότητα η πάναγνη , ο νους και το σώμα, είσαι ο κόσμος και το τιποτένιο μαζί. Είσαι ότι μπορεί κανείς να μην φοβάσαι αλλά να τρέμει, ελκύεις και μετά δαγκώνεις την κόλαση στο στομάχι, ποτέ ποτέ δεν θα κρυφτείς!

Δεν θα υπάρχω, κι η ύλη που έδωσα θα την καταπιούν
τα σημεία του σύμπαντος και η μουσική του κτήνους
– ξένες αγάπες καταιγίδες μου για ένα περίπου προσπαθώ και ματώνω τα χρόνια σου!