Δεν θα πάψω πότε να πιστεύω στον άνθρωπο: στην ψυχή, στο αίμα και πάντα στο πνεύμα.
Με τα δάχτυλα ψάχνω κρυφά υπόγειες μελωδίες κι όλα τα καλά κρυμμένα και ανθρωπινά συναισθήματα – η μόνη οδός κατανόησης.
Ο άνθρωπος στέκει πάντα ψηλά. Σκέψεις βάση τη λογική αδύνατες , παραδομένες σε άλλες σκέψεις και όλες μαζί γραμμένες σε ματζόρε- πώς να κρατηθώ να μην θαυμάσω;
Το σίγουρο είναι πως ο μηχανισμός , ο όλος θόρυβος ,δεν είναι παρά μια κάλυψη, ένα σεντόνι ριγμένο πάνω στην προσπάθεια του εκκολαπτόμενου ανθρώπου, της έξαρσης αυτών των καταλυτικών σκέψεων και της απεραντοσύνης της ψυχής.
Ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα σηκώσει. Θα λυγίσει, θα κλάψει, θα ματώσει, θα φοβηθεί αλλά θα σηκωθεί και θα τον πνίξει τον πόνο! Ψάχνω τυφλά να την βρω τη δύναμη, να την καταλάβω , αλλά μοιάζει η γλώσσα της άλλου καιρού και απ την φύση παρμένη!
Η ψυχή όλη είναι ένα τοπίο. Στον ορίζοντα καρφιτσώνω όλα τα όνειρα ,τα αδύνατα, τα παιδικά…. Μπροστά στα πόδια μας ρέει μια θάλασσα συναισθημάτων ,δυνατών ρεφραίν και παθών ασυγκράτητων! Αντιφάσεις ψάχνω και συνδυασμούς!